11 Dec Աննա Մեկունց
Աննա Մեկունց | ծնվ. 2000թ., Հայաստան
♦
Երբ մայրս հայհոյում էր,
ես մտածում էի, թե մի գեղեցիկ իրի անուն է տալիս,
երբ հայրս մեզ լքում էր,
կարծում էի՝ ընդմիշտ չի, պարզապես գործի է գնում։
Եթե մի հնար լիներ չմեծանալ ու մնալ միշտ երեխա,
ճոճվել էլի ու էլի էն դեղնոտած ճոճանակին,
որ հատուկ իմ պատվին էր դեղին:
(Բանվորներին հաց ու ջուր էին տանում
ու քաղցրավենիք
ու հետո, երբ վեց ճոճանակ կանաչ էր,
բանվորներից ամենաջահելն ու սիրունը, կանչեց, թե.
– Սիրածդ գույնը վե՞րնա
– Տեղի՜նը:
– Տեղի՞ն, – մտածեց:
– Ուրեմն ստա քու տիղնած կաչելինա իննան։
Տու կվորոշիս, հուվ կարե նստե, հուվ՝ չէ։
Այդ օրը բանվորն իմ ճոճանակը ներկեց դեղին գույնով:
Այդ օրը բանվորը չէր էլ պատկերացնում,
որ ապագայում իմ դեղնոտիկն այնքան լավ է ինձ ճանաչելու,
ու այնքան գաղտնիքներ է պոկելու ինձնից,
այնքան արցունքեր է գրկելու ու տոննաներով սեր է տեսնելու իմ մեջ,
որ ճոճանակս դառնալու է իմ թաքնված հայելին,
ու երրորդը, որ իմանալու է ինձ ու «դեղնոտած ճոճանակիս», վերևում էր՝
Աստված)։
Լինել ներքևում ու մանուկ մնալ:
Ես էլի գոհ-գոհ ինձնից մեծ եռածալ գոգնոցը կհագնեի
ու ծանր-ծանր դույլը, մի կերպ շնչելով գրկած,
կհասնեի էն կովի մոտ, որ միշտ թույլ էր տալիս կթել իրեն,
երբ իր հետույք քորողը կար՝ ես։
Էլի ընկերանայի գյուղի ամենակեղտոտների հետ,
մեր գյուղացիների աչքով տեսած՝ ամենազզվելիների հետ՝ խոզուկների,
որ իմ վայրի սերերն էին ու ոնց էի պաշտում ես նրանց լափ տալ։
հետ գնալ…
Էլի միացնել էն փչացած ռադիոն և ուրախությունից, որ ծանոթ մի երգ եմ գտել,
բռնել իմ հին ու մաշված զգեստի ծայրերից ու պտտվել ամբողջ սենյակով մեկ՝
բա՜րձր երգելով։
Ու նորից հիշել այն աղջկան, որ երկար-երկար մազերը ծամիկներ էր անում,
ու հետո ծամիկները գրկում էր երեխայի պես
ու ման գալիս բակով մեկ՝
հպարտ֊հպարտ։
Հպարտ֊հպարտ:
Հիշել նրան,
ով կարտոֆիլն իր փոքրիկ ձեռքերով հանում էր հողի միջից
ու այնպես երջանկանում,
կարծես նոր գյուտ էր բացահայտել։
Հիշել աղջնակին, որ գոռում էր ինքնագոհ՝ ապրե՜ս,
երբ վառարանի վրա խմորից հաց էր թխում ու… վառում։
Հիշել աղջկան, ով աշխատանքից վերադարձող մորը
սպասում էր Նոր տարվա պես:
Մորս սերը
իմ անհայր լինելու
փաստն էր միշտ կոծկում:
Ու մորս կամքը
որոշում էր իմ ճակատագիրը՝
հաշմանդամի սայլակին ես սեր չեմ խոստովանելու,
թուլացած ոտքերս առաջ եմ շարժելու
սայլակին չեմ գամվելու:
Մորս
ամոթով չթողնելը
իմ առաքելությունն էր։
Ու մինչ պապիկս սեփական զավակին դուրս էր հանում տանից
ու հրաժարվում թոռնիկից,
ու մինչ պապիկս անիծում էր իմ բախտը,
ու ես էլ չէի հասկանում, թե ծնվելուս մեղքը ո՞րն է
ու երբ ամռան ցրտին ես տաք խալաթ էի հագնում,
որովհետև մրսկան էի շատ,
իմ պապիկը բաց պաշտգամբում
ինձ փակում էր ժամերով ու թողնում էր, որ
մրսեմ
մրսեմ
մրսեմ
Ու ես մրսում էի ամռան ցրտին ու աշնան անձրևին
ու երբ ես մրսում էի առհասարակ,
պապիկս չէր թողնում՝ տաքանամ։
Հիշել մորս ժպիտի մեջ կորած մանկությունս,
անտուններին փող տալս,
բակերում համերգներ կազմակերպելը
հարսանիքներին փողոց փակելը,
անսպասելիորեն դահլիճ մտնելն ու հարսի հետ պարելը,
տանիքներին ընկերներով քեֆ անելը,
ամռան գիշերներին անկեղծ-համարձակ խաղալը,
հեծանիվ քշելու անփույթ փորձերս հիշել,
ու հիշել տատիկիս գժվելու չափ սիրուն հոգատարությունը,
սպասված կիրակիները «Չառլի»-ում:
Հիշել ու չմոռանալ:
Հիշել
ու
չմոռանալ:
No Comments