Գայանե Հովսեփյան | ծնվ. 2005թ., Հայաստան

Վարդագույն տուֆ

Մանկությունս իմ երազանքի տունն էր,
որն այդպես էլ կիսատ մնաց,
ու մանկություն ասելով շատ դժվար ու սիրուն բաներ եմ հիշում։
Հիշում եմ մեր բակի էն մեեեծ քարը,
որի վրա մինչ ուշ գիշեր նստած զրուցում էին հարևանները,
իսկ մենք պահմտոցի խաղում,
մեկ-մեկ էլ գոռում ու բղավում
իրար շատ սիրելով։
Հիշում եմ մեր կանաչ դարպասի գույնը,
որ երևի խամրել է հիմա սպասումից։
Ու հիշում եմ այն մեծ սպորտդահլիճը,
ուր իմ մանկության ամենավառ գույների ետևից էի վազվզում էնքան,
մինչև որ վերջապես իմ թիմն էր հաղթանակում։
Հիշում եմ էն մեր գյուղի մեծ այգին,
որտեղ կյանքումս մի անգամ եմ եղել ցավոք,
գնացել էինք խնձոր հավաքելու ու կտորից պայուսակները բեռնել էինք լիուլի,
ու ետդարձի ճանապարհին կտորի կոթը պոկվեց,
ու խնձորները գլորվեցին ճանապարհով մեկ,
ու հիմա գլորվող խնձորների պես ցրված հիշողությունս
բուրում է տխրությամբ ու սիրով:

Առաջին ու վերջին անգամ էր:

Մենք անհոգ էինք ու ունեինք երազանքներ:
Ու մեր տունն ամեն օր սիրունանում էր մեր աչքի առաջ:
Ամեն քար դնելիս աշխարհի չափ ուրախ էինք,
ամեն քարի հետ մի խազ մոտենում էինք մեր երազանքին:
Ու ինչ երջանիկ առավոտ էր,
հայրիկն ասաց.
– վարդագույն տուֆը հսալ ա, սկսում ընք շինությունը։
Ու ես արդեն պատկերացնում էի մեր բակի վարդերը
և վերջապես իմ առանձին սենյակն էի պատկերացնում,
որի լուսամուտի տակ ծաղիկներ են աճելու,
ու ես էլ լուսամուտի մոտ դրված գրասեղանին
բանաստեղծություններ եմ գրելու ու սիրելի գրքերս եմ թերթելու նորից՝
Սահյան, Սահյան, Սահյան
Մենք երազանքներ ունեինք:
Ու մեր երազանքներն էլ ունեին մեզ:
Ու աշխարհի կենտրոնը Ավետարանոցն էր՝ իմ գյուղը,
որ լքեցի հոկտեմբերի մի առավոտ՝
փոքր քրոջս գրկած,
մինչ մայրիկն ու մյուս ավելի փոքր քույրս
մնացին տանը՝ սպասելու հայրիկին,
սպասելու մեր կիսատ տանը,
սպասելու կրակոցների ավարտին, որից հիմա էլ սարսափում է փոքր քույրս
ու տագնապած հարցնում, երբ լույսերն անջատվում են՝
թորքերը եկա՞լ ըն