Չարլզ Բուքովսկի | 1920-1994թթ., ԱՄՆ

Նվիրվում է Ջեյն Քունի Բեյքերին՝ մահացած 22 – 01 – 1962թ.

և ահա դու գնացիր
թողնելով ինձ այստեղ՝
պատռված լուսամփոփով սենյակում,
և հնչում է Զիգֆրիդի հովվերգությունը կարմիր փոքրիկ ռադիոյից:
և դու լքեցիր ինձ այնքան արագ,
հանկարծակի, ոնց որ եկել էիր,
ու երբ ես մաքրում էի դեմքդ ու շուրթերդ,
բացեցիր քո խոշոր աչքերը՝
երբևէ իմ տեսած աչքերից ամենամեծը,
ու ասացիր. «ես այդպես էլ գիտեի,
որ դա դու ես»:
ու դու ճանաչեցիր ինձ,
բայց երկար չտևեց,
և կողքի անկողնում պառկած
մի ծեր մարդ՝  սպիտակ ու նիհար ոտքերով,
ասաց. «մեռնել ես չեմ ուզում»,
ու դու նորից արնահոսեցիր: 
ես բռնել էի արյունդ ձեռքերիս դույլերով,
ինչ ունեիր-չունեիր գնաց
այդ գիշեր ու հաջորդ ցերեկը նույնպես,
ու ծերուկը դեռ ողջ էր,
բայց ոչ դու:
ոչ մենք:

ու դու գնացիր, ոնց որ եկել էիր,
լքեցիր ինձ արագորեն:

դրանից առաջ դու շատ անգամներ էիր ինձ լքել, 
ու ես հա մտածում էի՝ կկործանվեմ,
բայց չէ,
դու ամեն անգամ ետ էիր գալիս: ու հիմա ես անջատել եմ կարմիր ռադիոն,
կողքի սենյակում ինչ-որ մեկը շրխկացնում է դուռը:

ահա և մեղադրականի վերջը. ես էլ քեզ չեմ գտնի փողոցում,
և ոչ էլ հեռախոսի զանգի մեջ, ու ամեն րոպեն
ինձ հանգիստ չի տա:
ու հերիք չի, որ շուրջս շատ մահեր կան,
ու սա էլ առաջին մահը չի, որ տեսնում եմ,
ու հերիք չի, որ ես ապրել եմ շատ օրեր,
հնարավոր է անգամ տարիներ:
հերիք չի:

հեռախոսը նման է սատկած կենդանու, որ էլ
չի խոսելու երբեք: Իսկ եթե հանկարծ խոսի, խոսելու է
հաստատ սխալ ձայնով:
նախկինում դռնից դուրս գալուց ես միշտ սպասում էի,
որ նախ դու անցնես, հետո՝ ես: հիմա դու սպասելու ես ինձ:

Անգլերենից թարգմանեց Հասմիկ Սիմոնյանը