Գևորգ Թումանյան  | ծնվ. 1974թ., Հայաստան

.

Հորս սարքած թռչնաբունը
միշտ թափուր է:
Չնմանվեմ:

Պետք է զուսպ լինել

Մայրս նոր տարվա սեղանի համար
500գրամ չամիչ է գնել:
Ինձ զգուշացրեց՝ զուսպ լինել:
Ամեն անգամ,

երբ աչքս ընկնում է
սկուտեղում չորացվող չամիչին,
երկու-երեք հատիկ թռցնում եմ:

Ինքս էլ հասկանում եմ՝ պետք է զուսպ լինել: 

.

հասկացա
որ թեպետև ողջ
բայց վաղուց մեռած եմ

ահա
մի քանի տարի էլ
գարնանը
սիրտս վարդի պես չի բացվում
և մարմինս չի լսում
մոտեցող աշնան
ոտնաձայները

հնարավոր է
ես ամեն օր
կամաց-կամաց մահացել էի
իմ անաստված առօրյայից
հարազատ քաղաքում
տանը
աշխատատեղում բանտված լինելու զգացողությունից

բացառված չէ նաև
որ աղքատությունը
դժվարությամբ մարվող վարկերը
և չնչին պարտքերը
ինձ մի քիչ սպանեցին

գուցեև
ալկահոլը ծխախոտը
քայքայվող լյարդս
և մազաթափվող ցայլքս
դանդաղորեն սպանեցին ինձ

ենթադրելի է
որ հայրենիքիս
արդեն ժամանակավոր իշխանությունը
ինձ սպանեց
նաև մեռցնելու
հազար ու մի հնար գիտի

որոշակիորեն
հստակ
չեմ կարող ասել
թե ով կամ ինչը ինձ սպանեց 

.

Վասն տեխնիկայի կատարելագործման,
նոր շերտերի, խորքերի հայտնաբերման
ես ինձ խոսք տվեցի
գրել օրը մեկ բանաստեղծություն:

Երեկ կեսգիշերին տուն վերադարձա:
Այսօր էլ նստել,
ձեռքիս երակներն եմ ուսումնասիրում:

Աղոթք հանուն բանաստեղծության

Ապագայում ևս
թող չտրտնջամ, 
որ սևը սև է:

Հայոց լեզու

Ծուղակ
որտեղ շարունակում եմ
գայթել