Պաբլո Ներուդա | 1904-1973թթ., Չիլի

Եթե դու մոռանաս ինձ

Ուզում եմ, որ իմանաս սրա մասին:
գիտես,
երբ նայում եմ
լուսնին բյուրեղյա, ճյուղերին կարմիր
դանդաղ աշնանը` պատուհանից այն կողմ,
երբ հպվում եմ
խարույկի
մոխրին անշոշափ
և կամ կոճղի մարմնին կնճռոտ,
ամեն ինչ հիշեցնում է քեզ,
կարծես ամեն բան, ինչ գոյություն ուներ,
հոտերը, լույսերը, մետաղները,
փոքրիկ նավակներ էին`
լողացող
իմ կղզուց քո կղզի, ուր դու սպասում էիր ինձ:

և հիմա,
երբ դու քիչ-քիչ դադարում ես ինձ սիրել,
ես էլ կդադարեմ քեզ սիրել քիչ-քիչ:

և եթե հանկարծ
մոռանաս դուինձ,
չփնտրես,
որովհետև ես էլ քեզ արդեն մոռացած կլինեմ:

և եթե կարծում ես` սա երկար ու խելագար մի բան է,
պաստառներ թռցնողքամու պես,
որ կյանքիս միջով անցավ,
և դու էլ մտածեցիր
լքել ինձ ծովափին
իմ սրտի, ուր արմատներ էի ձգել,
հիշիր,
որ այդ օրը
այդ ժամին
ես զենքերս կդնեմ ցած,
ու արմատներս կգնան
ուրիշ հող փնտրելու:

բայց
եթե ինչ-որ մի օր
ինչ-որ մի ժամի
զգաս, որ ինձ համար էիր ստեղծված
դաժան քաղցրությամբ,
և  ինչ-որ մի օր մի ծաղիկ էլ
ցատկի շուրթերիդ մոտ` փնտրելու հենցինձ,
օ, իմ սեր, իմ միակ,
կրակը նորից կբոցկլտա իմ մեջ,
իմ ներսում չի մարել ոչինչ, ոչինչ չի մոռացվել իմ ներսում,
իմ սերը քո սիրով է սնվում, սիրելիս,
ու կլինի քո ձեռքերում,
թե չլքես ձեռքերը իմ:

Անգլերենից թարգմանեց Հասմիկ Սիմոնյանը

Կարդում է Մադոննան