05 Jan Քելի Նոքս | Kelly Knox
Քելի Նոքս | ծնվ. 1984թ.
գիրք | «Հաշմանդամություն ունեցող 50 կանայք, որ փոխեցին աշխարհը»
էսսեի հեղինակ | Հասմիկ Սիմոնյան
«Նորմալը» ընդամենը բառ է: Ձանձրալի բառ:
Քելի Նոքս
Քելին լույս աշխարհ եկավ առանց ձախ բազուկի: Փոքր տարիքում նա պրոթեզավորված ձեռք ուներ, բայց յոթ տարեկանից որոշեց այլևս չկրել արհեստական ձեռքը: Նա չէր ուզում թաքցնել ու ձևանալ: «Այն նման չէր իսկական ձեռքի, ու ես չէի զգում, թե դրա շնորհիվ ձեռք ունեմ. առանց արհեստական ձեռքի ես ինձ ավելի կարող էի զգում, մինչդեռ արհեստական ձեռքով ես ինձ զգում էի հաշմանդամ»:
Ավելի ուշ նա հայտնվեց մի աշխարհում, ուր ամեն ինչ չափված ու ձևված էր, բայց հենց Քելիի համարձակության շնորհիվ աշխարհն այլևս նույնը չէ ու լայնացրել է իր մտահորիզոնն ու պատկերացումները նորի մասին և ուրիշության:
Քելին մոդել է:
Նա հպարտորեն քայլում է նորաձևության ճեմուղով և գեղեցկության նոր չափանիշներ թելադրում:
Քելին մայր է:
«Երբ հղի էի ու սպասում էի առաջնեկիս, տարբեր գրքեր ու հոդվածներ էի կարդում մայրության մասին: Հոդվածներից մեկում գրված էր. «Հիշեք, որ երբ դուք մայրանաք, սկսելու եք ամեն ինչ մի ձեռքով անել»: Ես, գրողը տանի, ծնվածս օրվանից ամեն ինչ մի ձեռքով եմ անում: Ու ահաբեկվեցի, իսկ հետո մի քիչ էլ մտածեցի ու հասկացա, որ, չէ՛, ես բոլորից մի քայլ առաջ եմ»:
Քելին համարվում է ամենաազդեցիկ կանանցից մեկը և հաշմանդամություն ունեցող առաջին կինն էր, որ հայտնվեց Լոնդոնի նորաձևության շաբաթում: Նա պարբերաբար ելույթներ է ունենում և և խոսում էյբլիզմի մասին նորաձևության մեջ: Էյբլիզմը խտրականությունն է հաշմանդամություն ունեցող մարդկանց նկատմամբ:
«Պատկերացրեք՝ չկա ինստագրամ, ու չկան հավանումները: Ի՜նչ սքանչելի է աշխարհը, որտեղ Դուք ազատ եք Ձեզնից, որտեղ Դուք ազատ եք գեղեցիկ լինելու պարտավորությունից, ու կարող եք չլինել այն կատարելատիպը, որ պարտադրում են սոցցանցերը Ձեզ: Դուք պարտավոր չեք ունենալ կատարյալ մաշկ ու կատարյալ կյանք: Դուք միայն կարիք ունեք լինելու լսելի, տեսանելի, ներկայացված:
Այսօր Ձեզ ոչ թե Դուք եք ներկայացնում, այլ լրատվամիջոցներն ու սոցցանցերը: Մեդիան Ձեր փոխարեն որոշում է կայացնում, թե Դուք ինչ երազանքներ ունեք ու ինչ նպատակներ»:
«Ես ծնվել եմ այսպես: Ինձ համար նորմալը սա է՝ թև չունենալը, հաշմանդամություն ունենալը: Ի՞նչ ենք մենք հասկանում՝ ասելով հաշմանդամ: Այն բացասական բառ է, ջարդված ու չի համապատասխանում իմ անձին ու իմ մարմնի հնարավորություններին: Այն, ինչ կարող են անել իմ ընկերները երկու ձեռքով, ես անում եմ մեկով. ես լողում եմ, ես մագլցում եմ, հեծանիվ եմ վարում, պարում: Ես երբեք ինձ չեմ դիտարկել իբրև տարբեր մարդ, ուրիշ մարդ, հաշմված: Ես ինձ չեմ համեմատել ուրիշների հետ»:
Հաշմանդամություն ունեցող մարդուն տեսնելիս շատերը սովորաբար ամաչում են, անհարմար զգում, ամաչում են հարցեր տալ, ամաչում են նայել, փորձում են խրախուսող բառեր ասել, թե՝ «մի օր բժիշկները մի դեղ կհնարեն», «ոչինչ, մի օր կլավանաս», մինչդեռ դրա կարիքը չկա: Պետք չէ խղճահարվել, պետք չէ անտեղի կարեկցել: Հաշմանդամություն ունեցողի հետ պետք է խոսել հավասարը հավասարի հետ: Եվ ամենակարևորը. պետք չէ սևեռվել հաշմանդամության վրա:
Քելին պնդում է. «Հաշմանդամությունը հասարակությունն է ստեղծում, երբ ներառականության համար դնում է պատնեշներ՝ փորձելով ֆիզիկական հասանելիություն ստեղծել: Կորցրած ձեռքով ես հաշմանդամ չեմ դառնում:
Իմ ձեռքի կորուստը ձեր ընկալումն է: Որովհետև ես ոչինչ չեմ կորցրել, ես լրիվ եմ ու ամբողջական: Ես հաշմանդամ եմ պակաս հնարավորությունների դեպքում, հասարակության վերաբերմունքի պարագայում»:
Քելին նաև հանդես է գալիս «Բազմազանություն, այլ ոչ հաշմանդամություն» արշավում, իսկ 2016 թվականից «Զուգահեռ Լոնդոն» և «Հաշմանդամության վստահորդ» արշավների դեսպանն է:
«Ես մարմինս փոխելու կարիք չունեմ», – ասում է Քելի Նոքսը, – «հասարակությունը կարիք ունի փոխելու իր հայացքները՝ կապված իմ մարմնի հետ: Իմ մարմինն ինձ տրված արտոնություն է, ինչի շնորհիվ ես խոսում եմ ու կարողանում օգնել այլ մարդկանց:
Իմ մարմնի շնորհիվ ես փոխում եմ նորաձևության աշխարհը:
Պետք է ընտրել ոչ թե վախը, այլ սերը:
Վայելե՛ք ձեր թերություններն ու զորակցե՛ք իրար: Լեռնե՛ր շարժեք, խոչընդոտնե՛րը հաղթահարեք, նայե՛ք Ձեզ ու ասե՛ք ինքներդ Ձեզ՝ ես այն եմ, ինչ եմ: Հպարտացե՛ք Ձեզնով ու սիրե՛ք այն մաշկը, որի տակ գտնվում եք Դուք»:
No Comments