Նրա ամենահայտնի դասական դերը Ռասինի Ֆեդրան էր: Այն խաղում է ամբողջ աշխարհով մեկ և խաղում էր հատկապես այն հանդիսատեսի համար, որ ֆրանսերեն վատ գիտեր կամ առհասարակ չգիտեր: Նա ստիպում էր մարդկանց հասկանալ իրեն ձայնի ու ժեստերի օգնությամբ: Նրան կոչում էին ժեստերի արքայադուստր: Նա առաջին դերասանուհին էր, որ ձայնագրություններ է կատարում և խաղում կինոյում՝ նկարահանված Լյումիեր եղբայրների կողմից: Նա առաջին կինն էր, որ Համլետի դերում էր: Ֆիլմի որոշ հատվածներում ձայնը պահպանված է, նա առաջին դերասանուհին էր, որ խոսող, ոչ համր ֆիլմում է խաղում:

Սառա Բեռնարն ապրում էր հսկայական տանը որդու հետ՝ շրջապատված սպասավորներով ու ընտանի կենդանիներով, որոնց պաշտում էր ու պարբերաբար համալրում էկզոտիկ շարքը: Իսկ դրանք քիչ չէին. երկու կրիա, վեց քամելեոն, շներ, հեպարդ, Դարվին անունով մի կապիկ, թութակ, գայլ, մեկ փառահեղ վարազօձ ու առյուծի ձագ: Մշտապես շրջապատված էր սիրեկաններով, բայց երբ որոշում է ամուսնանալ, ընկերները չեն թաքցնում զարմանքը, ինչին Բեռնարը պատասխանում է՝ դա միակ բանն է, որ դեռ չեմ փորձել:

Նրա խելքը գնում էր աթոռների համար, անընդհատ կահույք էր գնում: Երբ պարտքերը շատանում էին, նա մեկնում էր հյուրախաղերի: Շրջագայություններից մեկի ժամանակ վնասում է ոտքը: Տոսկայի ներկայացումն էր: Մահվան տեսարանում Սառան պետք է ցատկեր ամրոցի պատից, բայց ներքնակը, որի վրա պետք է ընկներ, սխալ տեղ էր դրված: Ցավն այնքան սաստիկ էր, որ դերասանուհին ուշագնաց է լինում: Ծունկն այտուցված էր, իսկ ավելի ուշ փտախտ է սկսվում:

Երբ նրա ոտքը փտախտի պատճառով ստիպված են լինում անդամահատել, նա հրաժարվում է արհեստական պրոթեզներից ու անվասայլակից, փոխարենը նախագծում է իր համար մի պատգարակ, որի մեջ նստում էր, ու երկու տղամարդիկ այն տանում էին: Այն հիշեցնում էր Լուի 15-րդի գահավորակը. ոսկեզօծ էր ու սպիտակեզր:
Բեռնարը շարունակում է խաղալ թատրոնում՝ բեմը հարմարեցնելով իրեն: Հենված բազկաթոռի բարձերին՝ նա հայրենասիրական բանաստեղծություններ է ասմունքում ռազմաճակատ մեկնել պատրաստվող զինվորների համար:
«Հրաշք է տեղի ունեցել, – ասում էին, – Սառան՝ ծեր, հաշմանդամ, նորից կարողանում է լուսավորել ամբոխը իր տաղանդի ցոլարձակումներով: Այս փխրուն, հիվանդ, վիրավոր ու անշարժ էակը դեռ կարողանում է կախարդական բառերի միջոցով վերահաստատել հերոսությունը զինվորների մեջ»: 
Շուրջ տասը տարի նա խաղում էր այնպիսի դերեր, որ շատ շարժումներ չէին պահանջում, Սառան կանգնում էր մեկ ոտքի վրա, հավասարակշռությունը փորձում էր պահել ու ձեռքերով խաղում էր:

Անգամ 70-ն անց տարիքում նա շարունակում էր ներկայացումներ տալ: 1922 թվականին, երբ պատրաստվում էր նոր պիեսին, գիտակցությունը կորցնում է: Կես ժամ անց ոտքի է կանգնում (ասես ինքը չէր քիչ առաջ վատ զգում) ու հարցնում՝ որտե՞ղ էինք կանգ առել, շարունակենք: 

1923 թվականին թերթերը գրում են, որ Սառա Բեռնարը մահացել է խաղաղ, առանց տանջվելու, որդու գրկում: Հաջորդ օրը երեսուն հազար մարդ եկել էր՝ նրա հիշատակին տուրք մատուցելու: Նրա գերեզմանաքարին գրված է պարզապես մեկ բառ՝ Բեռնար: