Դարավերջին հանձնաժողովները միավորվեցին: Էմիլին կոչ արեց կանանց խաղաղ ակցիաներին վերջ տալ, փոխարենը հացադուլ հայտարարել և չվախենալ անգամ բռնություն գործադրելուց: Ապա Բիլինգհըրսթը բացեց կազմակերպության գրինվիչյան մասնաճյուղը, իսկ հայտնի ակցիաներից մեկի ժամանակ Մեյն իր անվասայլակով բախվեց ոստիկաններին:

Շուտով բռնություններին վերջ դրեցին հենց կանայք: 1910 թվականն էր: Բոլորն անհամբեր սպասում էին օրենքի ընդունմանը, որն առավելապես հայտնի էր «Հաշտության օրինագիծ» անվանումով, որի հաստատումը թույլ կտար շուրջ մեկ միլիոն կանանց ձայնի իրավունք ստանալ և քվեարկել խորհրդարանական ընտրությունների ժամանակ: Այդ կանայք հիմնականում ապահով սեփականատերեր էին և ներկայացնում էին Անգլիայի միջին խավը:

Թեև խորհրդարանականների մեծամասնությունը կողմ էր քվեարկել օրինագծին առաջին և երկրորդ ընթերցմամբ, վարչապետը որոշեց՝ դրա ժամանակը չէ հիմա, և հայտարարեց, որ պառլամենտը ցրվում է, և արտահերթ ընտրություններ են անցկացվելու: Կանայք այս քայլը դիտարկեցին որպես մերժում և քայլերթ կազմակերպեցին դեպի պառլամենտական շենք: Երթին մասնակցում էր շուրջ երեք հարյուր կին: Բախումը չուշացավ: Ոստիկանները բռնի ուժ գործադրեցին: Շուրջ հարյուր քսան կին ձերբակալվեց: Բիլինգհըրսթին դուրս նետեցին իր անվասայլակից, ձեռքերը կոպտորեն ոլորեցին, իսկ մի մատն այնպես ծալեցին, որ ցավից տանջվի: Ոստիկանները նրան տարան ու մենակ թողեցին անծանոթ մի փողոցում, ապա անվասայլակի անիվները քանդելով ու փականները գրպանելով՝ հեռացան՝ վստահ, որ խուժան ամբոխը կհոշոտի անօգնական կնոջը: Պարզվեց՝ այդտեղ գտնվողները, բարեբախտաբար, նրա ընկերներն էին:

1911 թվականին շուրջ երկու հարյուր քսան կնոջ են բանտարկում: Նրանք մուրճերով ու քարերով ջարդել էին Պառլամենտական հրապարակի ապակիները՝ որպես ընդդիմության նշան այն օրինագծի, համաձայն որի՝ բոլոր տղամարդիկ ընտրելու իրավունք ունեն, իսկ կանայք՝ ոչ:  

1912 թվականին շուրջ հարյուր հիսուն կնոջ են բանտարկում: Այս անգամ նրանք մուրճերով ու քարերով ջարդել էին Լոնդոնի պատուհաններն ու փոստարկղերը: Դատարանի առաջ Ռոզա Մեյն ասաց.
 –  Պարո՛ն դատավոր, մենք խուլիգաններ չենք՝ ոչնչացնելու հակում ունեցող, բայց մենք  ուզում ենք արթնացնել հանրային քնած կարծիքը այս ապատիկ վիճակից:

Մեյը դատապարտվեց ութ ամսվա բանտարկության: Ի պատասխան ազատազրկումի՝ նա հացադուլ հայտարարեց ու մորը գրած նամակում պատմեց, թե ինչպես են իրեն փորձում բռնի կերակրել:
Բիլինգհըրսթն ասում էր. «Չնայած մարմնական թուլությանս՝ իմ ներքին ուժն անսասան է: Կառավարությունը կարող է խեղել իմ հաշմանդամ մարմինը՝ բռնի կերպով կերակրելով, որովհետև այսօր նրանց ուժը պատում է միայն թույլ կանանց վրա՝ գտնվող բանտում: Նրանք անգամ ինձ կարող են սպանել ընթացքում, որովհետև ֆիզիկապես ուժեղ չեմ, բայց նրանք չեն կարող խլել ինձանից ազատության ոգին և իմ պատրաստակամությունը՝ պայքարելու այս մարտում մինչև վերջ»:

1918 թվականին կառավարությունը տեղի տվեց, և ընդունվեց օրինագիծ, ըստ որի՝ սեփականություն ունեցող երեսուն տարեկանից բարձր կանայք ընտրելու իրավունք ունեն Անգլիայում: Իսկ արդեն տասը տարի անց քսանմեկ տարեկանից բարձր բոլոր կանայք ու աղջիկները տղամարդկանց հավասար ձայնի իրավունք ստացան:

Ռոզա Մեյն ապրում էր ծնողների հետ Միդլսեքս քաղաքի Սյուրեյ կոմսությունում: Նա երբեք չամուսնացավ, բայց 1933-ին որդեգրեց Բեթին, ով ավելի ուշ մոր մասին գիրք կգրի ու կպատմի բոլորին անհայտ Ռոզա Մեյ Բիլինգհըրսթի պատմությունը: Մահվանից առաջ Մեյը կտակեց իր մարմինը գիտությանը: Երկրի վրա անգամ վերջին ունեցածը՝ ի նպաստ երկրի, ի շահ գիտության ու մտքի առաջընթացի: