Պաբլո Ներուդա | 1904-1973թթ., Չիլի

*
Ես կարող եմ գրել ամենատխուր տողերը այս գիշեր:

Օրինակ` գրել. «Գիշերը ջարդուփշուր եղավ,
Ու հեռվում կապույտ աստղերը դողացին»:

Երկնքում պտտվում է գիշերվա քամին ու երգում:
Ես կարող եմ գրել ամենատխուր տողերը այս գիշեր:
Ես սիրում էի նրան, երբեմն նա էլ ինձ էր սիրում:  

Այս գիշերվա պես գիշերներին ես գրկում էի նրան 
Ու համբուրում էի կրկին ու կրկին անվերջանալի երկնքի ներքո:

Նա սիրում էր ինձ, ու երբեմն էլ ես էի սիրում նրան,
Ինչպես չսիրել նրա աչքերը մեծ, որ նայում էին անթարթ ինձ:   

Ես կարող եմ գրել ամենատխուր տողերը այս գիշեր:
Մտածել, որ չունեմ: Զգալ, որ կորցրեցի: 

Եվ լսելու համար այս աժդահա գիշերը, որ առանց նրա թվում է վիթխարի:
Ու բանաստեղծությունն ընկնում է հոգուս մեջ, ինչպես ցողը` խոտին:

Եվ կարևոր է արդյոք այն, որ իմ սերն անկարող գտնվեց`
պահելու նրան իմ կողքին: Աստղազարդ է գիշերը, ու նա իմը չէ:

Ահա և ամբողջը: Հեռվում մեկը երգում է: Շատ հեռվում:
Առանց նրա դժբախտ է իմ հոգին ու կորստյան մատնված:

Հայացքս անվերջ որոնում է նրան,
Սիրտս նրան է փնտրում, ու նա իմը չէ:

Նույն ճերմակող գիշերն է,  նույն ծառերը,
Միայն մենք նույնը չենք, այլևս նույնը չենք:

Այլևս չեմ սիրում նրան, ճիշտ է, բայց ինչպես էի սիրում ես նրան:
Ձայնս փորձում է թափանցել քամու մեջ` շոշափելու ականջը նրա:

Ուրիշինը: Ուրիշինը կլինի նա: Ինչպես իմ համբույրներին էր 
պատկանում նախկինում: Նրա ձայնը: Մարմինը լուսե: Աչքերը անսահման:

Այլևս չեմ սիրում նրան, ճիշտ է, բայց գուցե դեռ սիրում եմ նրան:
Ինչ կարճ է տևում սերը, իսկ մոռացումը` երկար:

Այս գիշերվա պես գիշերներին ես գրկում էի նրան:
Առանց նրա ես կորցնում եմ իմ հոգին:

Բայց սա նրա պատճառած վերջին ցավն է, որից տառապում եմ այսքան,
Ու սա էլ վերջին տողն է, որ գրում եմ հիմա:

Անգլերենից թարգմանեց Հասմիկ Սիմոնյանը