Լեոնարդ Քոհըն | 1934-2016թթ., Կանադա

շշուկով

ես դուրս եկա մի գիշեր

(գիշեր…)

երբ ալիքն էր իջեցված

(ալիք…)
երկնքում կային նշաններ 

(երկինք…)

չգիտեի ես անկասկած

(չգիտեի…)

ես ուզում էի բռնվել

(ցանկություն…)

հեռացող ջրի ուժից

(ջուր…)

փորված լողափում

(փորվել…)

ուր ծովը գնալ է ատում

(ծով…)

գրկումս՝ երեխա
հոգումս՝ սարսուռ
ու սիրտս իր ձևով՝ գավաթ մուրացող

right here

դու մտածում էիր դա երբեք չի պատահի
բոլոր այն մարդկանց հետ, որ դու դարձար
մարմինդ կորավ լեգենդում, գազանը մեղամացավ
բայց ահա հենց այստեղ
խալի ու բծի
օվկիանոսի ու քո բաց երակի
ձնեմարդու ու անձրևի միջև
կրկին, ևս մեկ անգամ
սերը քեզ քո անվամբ է կանչում
բոլոր մարդիկ քո ալբոմում
ում դու դեռ գովում ես ու մեղադրում
ասում ես՝ շղթայեցին քեզ քո եղունգին
ու դու սրահներն ես փառքի մագլցում
օհ
բայց այստեղ, հենց այստեղ
գետնանշի ու բանտի
խավարի ու բեմի
ժամի ու դարի միջև
կրկին, ևս մեկ անգամ
սերը քեզ քո անվամբ է կանչում

ուս տալով քո մենությանը
ատրճանակի պես, չես սովորի նշան բռնել
կինոթատրոնում դու սայթաքում ես
հետո մագլցում
ժապավենին ես հասել
այո, ու այստեղ, հենց այստեղ
լուսնի լույսի ու նրբանցքի
թունելի ու գնացքի
զոհի ու իր ստվերի միջև
կրկին, ևս մեկ անգամ
սերը քեզ քո անվամբ է կանչում

ես թողեցի նրան մտածելուց
հենց այն սերը, որ ես… ես չեմ ուզում պնդել
հարյուրավոր քայլեր ներքև իջա
սակայն փողոցը նույնն է մնացել
ու այստեղ, հենց այստեղ
պարողի ու իր ձողի
նավակի ու երաշտի
փաստի ու քո չնչին ցավի միջև
կրկին, ևս մեկ անգամ
սերը քեզ քո անվամբ է կանչում

որտե՞ղ ես դու, որտե՞ղ է նա,
որտե՞ղ ես ուղիները, հերոսները կգա՞ն
բարձրաձայն հարցնելով
վիրակապը հեռու ձգելով
ես ի՞նչ է
ես ընդամենը կաղո՞ւմ էի, ես իրոք կա՞ղ էի
օհ, այստեղ, եկ այստեղ
հողմաղացի ու ցորենի
ժամացույցի ու շղթայի
դավաճանի ու իր պատժի միջև
կրկին, ևս մեկ անգամ

սերը քեզ քո անվամբ է կանչում

ինչպես հարբածը գիշերվա սրտում

ինչպես թռչունը
մետաղալարին
ինչպես հարբածը
որ երգում է կեսգիշերին
ես փորձեցի իմ ձևով
լինել ազատ
ինչպես որդը մեխված կարթին
ինչպես ասպետը հնաոճ գրքում
դա ուրվագիծն էր
ուրվագիծը հին սիրո
որ ինձ էր պտտում

եթե ես
եթե ես եղել եմ դաժան
հուսով եմ դա անցել է
անցել է քո կողքով միայն
եթե ես
եթե չեմ եղել ճշմարիտ
պարզապես ես կարծում էի
որ սերը
մի տեսակ նաև սուտ է անմիտ

ինչպես երեխան, որ ծնվել է մեռած
ինչպես գազանն իր կոտոշով
ես պատռեցի բոլորին
բոլոր նրանց
ով ինձ էր ձգտում
բայց ես երդվում եմ այս երգով
ու իմ կատարած բոլոր սխալներով
ես կանեմ ամեն բան
ամենը
ինչ քեզ է համալրում

ես տեսա մի մուրացկան
հենված իր ձեռնափայտին
նա ասաց ինձ՝
դե, չպետք է ուզես դու այդքան
ու հետո գեղեցիկ կինը
հենված իր դռանը գաղտնի
նա ճչաց ինձ՝
հեյ, ինչո՞ւ չես խնդրում ավելին
մի քիչ ավելին…

ինչպես թռչունը մետաղալարին
ինչպես հարբածը
որ երգում է կեսգիշերին
ես փորձեցի իմ ձևով 
լինել ազատ

Անգլերենից թարգմանեց Դիանա Հակոբյանը