Պաբլո Ներուդա | 1904-1973թթ., Չիլի

Բացի մահվանից ոչինչ 

Եվ գերեզմանոցները մենակ են այնտեղ,
և գերեզմանները լիքն են ոսկրերով անձայն,
և սիրտը անցնում է թունելով,
և սիրտը լի է մթությամբ:
Մենք հանձնվում ենք ինքներս մեզ ու մեռնում նավաբեկյալների նման,
որովհետև վաղուց էինք խորտակվել մեր սրտերի մեջ,
որովհետև ապրում էինք կաշիներս փրկելով:

Եվ այնտեղ դիակներ կան՝
ոտքերը՝ պաղ ու կպչուն կավ:
Մահը ոսկորների մեջ է,
հաչոցի պես, ուր բացակա է շունը,
հաչոցի պես, որ լսվում է հեռու զանգերի միջից, հողաթմբերի մոտից, 
և օդը անձրևոտ է ու թաց՝ արցունքի պես: 

Երբեմն դագաղներ եմ տեսնում՝
լողում են հուսահատ ու մենակ առագաստի պես
և գունատ մեռելներ են բերում ու մեռած մազերով կանանց,
հացթուխներ, որ անգույն են հրեշտակների պես,
մտածկոտ ջահել աղջիկներ, որ պսակվել են նոտարի հետ.
զարդատուփեր՝ հորիզոնական լողացող մեռելների գետն ի վար,
և մուգ մանուշակագույն է գետը,
և առագաստները լողում են հոսանքն ի վեր,
և առագաստները լի են մահվան ձայնով,
և մահվան ձայնը լռությունն է:

Բոլոր ձայների միջով է գալիս մահը,
ինչպես անկոշիկ ոտք, ինչպես անտղամարդ կոստյում, 
գալիս է մահն ու թակում մատանիով, որ քար չունի, մատանիով, որ չունի մատ,
գալիս է ու գոռում առանց բերանի, առանց լեզվի, անկոկորդ:
Եվ նրա քայլքը լսելի է սակայն, 
և հագուստը անշշուկ է ծառի պես:
Ես վստահ չեմ, ու թեև մի քիչ եմ հասկանում, ու թեև ես դժվար եմ տեսնում,
բայց ինձ թվում է, թե նրա երգը թաց մանուշակի է նման,
մանուշակներ, որ տուն ունեն հողի մեջ,
և դեմքը կանաչ է մահվան,
և հայացքն է նրա կանաչ՝
թափանցող խոնավ մանուշակի տերև,
մռայլ գույն ջղային ձմեռվա:

Մահն անցնում է աշխարհի միջով ցախավելի պես՝
սրբելով առաստաղ ու հատակ, որոնելով դիակները,
և մահը ցախավելի ներսում է,
ցախավելը լեզուն է մահվան, որ փնտրում է դիակներն այնպես,
ինչպես ասեղն է փնտրում թելը:

Ծալովի մահճակալների մեջ է մահը:
Ապրում է դանդաղ, քնում բարալիկ ներքնակներին՝
սև ծածկոցների մեջ, և մի օր էլ հոգոց է հանում,
սավանները ծվատող թառաչանք,
ու մահճակալները սլանում են ծովագնացության,
մահճակալները մոտենում են նավահանգստին,
և նրանց սպասում է այնտեղ
մահը՝
ծովակալի հագուստով:

Անգլերենից թարգմանեց Հասմիկ Սիմոնյանը