Գյունթեր Գրաս | 1927-2015թթ.Գերմանիա

ՎԵՊԸ

որը ես չեմ գրելու,
կարող էր սկսվել այսպես. «Երբ Մալեցկեն,
ճանապարհը կարճացնելով, մտավ անտառ,
իրեն ճանաչեց մի զառամ սնկի մեջ,
որի արմատը, քանզի հանված էր հողից ու շրջված,
մատնացույց էր անում դեպի վեր` երկինքը»:

ԿՈՃԱԿՆԵՐԻ ՏՈՒՓԻՑ

Հանգիստ կյանք չկա:
Այս կոճակներն, օրինակ,
Խառնիխուռն բոլորն էլ խոսում են իրենց համար:

ԽՈՍՏՈՎԱՆՈՒԹՅՈՒՆ

Անչափ փոքրիկ սենյակս
կամենում եմ պաստառել բանաստեղծություններով:
Սերտ միանալով իրար` բոլոր չորս պատերը
պետք է, որ մատնեն այն, ինչ քեզանից, սեր իմ,
մանրամասնորեն թաքցրել եմ:

ԼԱՎ ԵՂԱՆԱԿԻՆ

երեխաները, իրենց դաստիարակչուհիների հետ, գնում են
ցանկապատի կողքով: Մի երեխա ընկել է մտքերի մեջ:
Մի երեխա միշտ ընկնում է մտքերի մեջ:

ՎԿԱՅՈՒԹՅՈՒՆ

Ավտոմեքենա վարել չեմ կարով
և քեզ համար, սեր իմ,
պետքական կլինեմ միայն իբրև ուղեկից,
որը կարող է թվարկել, թե ինչ ենք թողել ետևում,
և կանխատեսել, թե ինչ է գալու.
լցակայաններ,
եկեղեցու աշտարակներ,
հեռվից առկայծող դժբախտություն:

ԽՈՀԵՄՈՒԹՅՈՒՆՆ ԱՍՈՒՄ Է

պետք է ձեռնասայլակ
տանը ունենալ:
Հանկարծ այցելության կգա մի հին ծանոթ թշնամի,
կգա այցելության
վայր կընկնի մեռած,
ի՞նչ ես անելու նրան:

Գերմաներենից թարգմանեց Արա Առաքելյանը