Էմիլի Դիքինսըն | 1830-1886թթ., ԱՄՆ

ՓՈԽԵ՞Լ ԿՆՈՋ ԶԳԱՑՄՈՒՆՔԸ

Փոխե՞լ կնոջ զգացմունքը –
Երբ ուղեղս գցեն դուրս,
Կտրեն պեպենոտ կուրծքը,
Դեմքիս դնեն թավ մորուս:

Շիկնի´ր, ոգիս, քո ամրոցում,
Շիկնի´ր, փոշի իմ անհայտ,
Ճշմարտությունն այն յոթ տարին
Կնությունից թանկ է շատ:

Սեր, որ չանցավ իր խոռոչը,
Հավատ` ցավի որջում նեղ,
Կրակն է նրա պարգևը,
Ցավը չունի ոչ մի դեղ:

Ես կրել եմ միշտ իմ բեռը,
Ոչ ոք թագս չի տեսել.
Մինչ մայրամուտ փուշ եմ հագնում,
Հետո թագս ոսկեթել:

Իմ խորհուրդը պատանքավոր,
Որ կմնա միշտ այսպես,
Մինչ մի օր նրա տերը
Գերեզմանով գա դեպի քեզ:

 
ԲԱԽՏԸ ՔԱՂՑՐ Է ՆՐԱ ՀԱՄԱՐ

Բախտը քաղցր է նրա համար,
Ում բախտը չի բերել երբեք.
Քաղցր հյութն զգալու համար
Մեծ պապակ է պետք:

Հաղթողներից և ոչ մեկը,
Ում դրոշը ցոլաց անթարթ,
Չգիտե, թե ինչ ասել է
Լինել միշտ անպարտ:

Մեռնող պարտվածն այն լավ գիտե,
Ում ականջին հեռվում պայթեց
Ցավոտ, սակայն այնպես հստակ
Հաղթանակը մեծ:

ՀՈՒՅՍԸ ԵՐԳՈՂ ՄԻ ԹՌՉՈՒՆ Է

Հույսը երգող մի թռչուն է,
Թափառում է նա հոգում`
Ու գեղգեղում առանց բառի,
Երբեք նա չի հոգնում:

Անուշ է երգը սյուքի հետ,
Մրրիկն` անգութ այնպես,
Որ սառեցնում է թռչնակին,
Որ տաքացնում էր մեզ:

Լսել եմ երգը ցուրտ երկրում,
Եվ ծովերում անտակ,
Բայց նա երբեք վհատվելիս
Ինձնից չուզեց փշրանք:

Անգլերենից թարգմանեց Սամվել Մկրտչյանը