Հին եգիպտական պոեզիա

Պոետների Փառաբանությունը

Իմաստուն պոետներ,
աստվածային ժառանգների ժամանակներից,
ապագան կռահող,
նրանց անուններն ընդմիշտ կմնան,
նրանք հեռացել են իրենց կյանքն ավարտած,
մոռացվել են նրանց մերձավորները:

Նրանք չեն կառուցել պղնձե բուրգեր,
ոչ էլ բրոնզե դամբարաններ,
չեն թողել ժառանգներ իրենցից հետո,
իրենց անունը պահող երեխաներ,
նրանց ժառանգությունը գրվածքների մեջ է,
նրանց շուրթերից ելած խրատների մեջ:

Գրվածքները նրանց քրմերն են դարձել,
գրելու թիթեղը նրանց որդին է,
նրանց բուրգերը գրքերն են խրատների,
նրանց երեխան գրիչն է եղեգնյա,
քարի մակերեսն է նրանց ամուսինը,
մեծերն ու փոքրերը, –
բոլորն էլ նրանց երեխաներն են,
քանի որ պոետը գլուխն է նրանց:

Կառուցվել են տներ և ապարանքներ, բայց կործանվել են,
չքացել են քրմերը թաղման ծեսերի,
նրանց արձանները փոշով են պատվել,
մոռացվել են նրանց դամբարանները,
բայց մենք հիշում ենք նրանց անունները` գրքերը կարդալով
նրանց ձեռքով գրված, երբ դեռ ապրում էին,
և հիշատակը այս գիրք գրողի
չի մեռնի երբեք:

Դարձիր պոետ, դա պահիր քո սրտում ամուր,
որ քո անունն էլ այդպիսին լինի:
Գիրքն ավելի լավ է զարդարուն դամբարանից
և ամուր պատից:
Գրքում գրվածը բուրգեր է կառուցում սրտերում նրանց,
ովքեր պոետների անունն են կրկնում,
որպեսզի շուրթերից ճշմարտությունը չիջնի:

Մարդը հանգչում է, նրա մարմինը դառնում է փոշի,
բոլոր մերձավորները լքում են երկիրը,
բայց գրքերն ստիպում են հիշելու պոետներին
շուրթերով նրանց, ովքեր դա հանձնում են ուրիշի շուրթերին:
Գիրքն ավելի լավ է պատրաստի տնից,
լավ է դամբարանից Արևմուտքի,
լավ է ճոխ պալատից,
լավ է արձանից տաճարում:

Կա՞ ինչ-որ տեղ մեկ ուրիշը Ջեդեֆհորի նման:
Կա՞ ինչ-որ մեկը Իմհոթեպի նման:
Կա՞ մեր մեջ այնպիսին, ինչպիսին Նեֆրին էր,
և Հեթթին` բոլորից առաջնակարգը:
Ես քեզ կհիշեցնեմ անունը Պթահեմջհութիի
և Հանեպերսենեբայի:
Կա՞ ուրիշ մեկը Պթահոթեպի
կամ Կարեսի նման:
Իմաստուններ – ապագան կռահող,
Եղավ այն, ինչ ասել են շուրթերը նրանց:
Այդ ամենը գրված է նրանց գրքերում,
այդ ամենն ապրում է իբրև ասույթներ,
նրանց ժառանգները երեխաներն են տարբեր մարդկանց,
կարծես բոլորը նրանց սեփական երեխաներն են:

Նրանք մարդկանցից թաքցրել են իրենց կախարդանքները,
բայց դրանք կարդում են խրատների մեջ,
նրանք հեռացել են,
անուններն` անհետացել,
բայց գրքերն ստիպում են
միշտ հիշել նրանց:

Ռուսերենից թարգմանեց Հենրիկ Էդոյանը