Պաբլո Ներուդա | 1904-1973թթ., Չիլի 14-րդ բանաստեղծություն Ամեն օր խաղում ես տիեզերքի լույսի հետ: Նրբանուրբ այցելու, դու եկար ծաղիկների միջով ու ջրիև ավելին ես, քան այս գլուխը սպիտակ, որ բռնում եմ ամուրծաղկեփնջի պես իմ ձեռքերով ամեն օր: Քեզ սիրեցի, ինչպես ոչ ոքի:Թույլ տուր տարածել քեզ ծաղկաթերթերի մեջ դեղին:Հիմա ո՞վ է գրում անունդ ծխահար նամակներում հարավի աստղերի մեջ,Ա՜խ, թույլ տուր քեզ հիշել այնպիսին, ինչպիսին որ էիր քո գոյից էլ առաջ: Ու հանկարծ ոռնում է քամին ու թակում պատուհանս փակ:Մութ ձկների ստվերներ են այս ցանցկեն երկնքում:վաղ թե ուշ այստեղ կգան քամիները բոլոր, բոլոր հնարավոր տեղերից, ու անձրևը կմերկանա: Փախչում են թռչունները, թևում հեռու:Քամին: Քամին:Ես կարող եմ մրցել միայն մարդու հետ:Փոթորիկը օդ թռցրեց տերևները մութ ու խորտակեց նավակները բոլոր, որ դեռ անցյալ գիշեր կապված էին երկնքին:...