Մանե Գրիգորյան | ծնվ. 1989թ., Հայաստան Կին եղևնիների մեջ կորած տղամարդդփայտահատ էկտրված փայտի պեսկրակին կուլ գնացող կինմոռացիր վառարանդ քանի չորացած ճյուղ ունեսանմխիթարինչպես աղջիկը պոետ քեզ սիրեցին օտար ծառերի տակքեզ լքեցինանտեր բանաստեղծության պեսերկար այս ձմռանըտղամարդդ փայտահատ ի ծնեերկար ժամանակ կտրեց քեզկացնահարեց աչքերդթևաթափ արեց մարմինդհնազանդ ինչպես կացինը ծառին միաչքանի իմ կինոր փնտրեցիր դղյակը քեզնից դուրս ցուրտ կինմրսող կինկին որ մոխիր է դառնում քեզ օդ թռցրեցինքեզ շաղ տվեցին հողի մեջքեզ սպանեցին հերթով կին որ չվախեցար հող դառնալուցմարմինդ չհանձնեցիր ջրինչմայրացար երբևիցեվախեցար սիրելուցու շատերի մեջ փնտրեցիր քեզ շան պես հաչացիրտղամարդկանց ետևիցօտարների հետ սեր արեցիրհավատացիր ամեն գարնան հետմարմինդ ծիլեր կտա քեզ չհասկացան այստեղ արևի պես տաք կինսիրուն կին * արևը ծածկել է իրիկնային մարմինդ, հովը դանդաղ հոսում է երակներովս,արյանդ բջիջները տարրալուծվում...