Սիլվիա Փլաթ | 1932-1963թթ., Անգլիա

Չբեր կինը

Սնամեջ, ինչպես արձագանքը չնչին ոտնաձայնի,
թանգարան, ուր չկան արձաններ ու սյուներ, կամարներ, սրահներ բոլորակ:
Իմ բակում մի շատրվան է թռչում վեր ու վար՝ սուզվելով ինքն իր մեջ՝
սրտով՝ միանձնուհի, աչքով՝ կույր, աշխարհի հանդեպ: Մարմարե շուշաններ,
որ արտաշնչում են գունատությունը, ինչպես բույր:

Ես պատկերացնում եմ ինձ մեծ ամբոխի առաջ.
Մայրն եմ ճերմակ Նիկեի և Ապոլոնների ճաղատաչք:
Եվ միայն մեռածներն են ինձ խոցում ուշադրությամբ, ուրիշ ոչ մի բան չի լինում:
դեմքով՝ չլրացված հարցաթերթիկ, և մոր պես կամ բուժքրոջ:

1961, փետրվարի 21

Անգլերենից թարգմանեց Հասմիկ Սիմոնյանը

Barren Woman

Empty, I echo to the least footfall,
Museum without statues, grand with pillars, porticoes, rotundas.

In my courtyard a fountain leaps and sinks back into itself,
Nun-hearted and blind to the world. Marble lilies
Exhale their pallor like scent.

I imagine myself with a great public,
Mother of a white Nike and several bald-eyed Apollos.
Instead, the dead injure me with attentions, and nothing can happen.
Blank-faced and mum as a nurse.

1961, 21 February