Դորոթեա Լենգ | 1895-1965թթ.
գիրք | «Հաշմանդամություն ունեցող 50 կանայք, որ փոխեցին աշխարհը»
էսսեի հեղինակ | Հասմիկ Սիմոնյան
Կա մի նկար, որ գիտեն գրեթե բոլորը, անգամ եթե նկարչությունից կիլոմետրերով հեռու են: Երևի գլխի ընկաք, որ նկատի ունեմ Մոնա Լիզային: Դա Վինչիի պատկերած կինը խորհրդավոր է ու ասես ծածուկ ինչ-որ գաղտնիքներ գիտի, որ պատրաստ է քեզ պատմել, բայց ինչ-ինչ պատճառներով լռում է՝ կրկնապատկելով խորհրդավորության շերտը: Եվ կա մի կնոջ լուսանկար, որ նույնչափ տպավորիչ է ու մի ամբողջ դարաշրջանի խորհրդանիշ է համարվում: Այն հայտնի է «Մեծ ճգնաժամի Մոնա Լիզա» անունով և տպվել է միլիոնավոր բացիկների ու նամականիշների վրա, հայտնվել հոդվածներում ու ամսագրերում: Պատկերված կնոջ անունը երկար ժամանակ անհայտ էր, լուսանկարչի անունը ևս չէր թնդում, հեղինակային իրավունքն այդ թվերին քչերին էր հուզում:
Լուսանկարում կինը գրկել է երեխաներին, որոնք թաքցրել են իրենց դեմքը՝ փոքրիկ գլուխները անուժ հակելով մոր ուսին: Ֆոտոյում ձեռքերը հուսահատ են ու վճռականորեն տխուր. մոր ձեռքը սեղմում է շուրթի ծայրը, փոքրիկինը բռունցքված է՝ այտով ուսին հենված: Եթե Դա Վինչիի կինը աչքերով միշտ որսում է դիտողին, որ լռի հետը, ապա այս կնոջ թեք հայացքը չի նկատում իր դիտորդին: Նա ասես հոգսի դեմքն է՝ բոլորիս փոխարեն, բոլորիս մասին:
No Comments