Դու ասա, թե. «Չէ՛, տալիս ես՝ ձին տու, տալիս չես՝ գլուխդ սաղ ըլի»: Եփ որ կտա, էլի իմ կուշտը արի:
     Ախչիկը էտ տղին տանում ա տալի թքավորին: Թքավորը շատ ուրախանում ա, ասում ա. – Ուզե՛, ո՛րդի:
     Ախչիկն ասում ա. – Թքավորն ապրած կենա, ես քու ջանի սաղութինն եմ ուզում:
     Թքավորն ասում ա. – Էլի՞:
     Ասում ա. – Որ ուզում ես մի բան տաս, քո Սպիտակ ձին տուր:
     Ասում ա. – Սպիտակ ձին մի եռսուն մանեթ անճախ աժենա, բա՛ն ուզե՝ բա՛ն տամ:
     – Չէ՛, – ասում ա, – էտ եմ ուզում:
     Թքավորը Սպիտակ ձին տալիս ա նրան: Վեր ա ունում, գալիս են բիձու կուշտը:
     Բիձեն ասում ա. – Էդ ձին շատ հունար ունի. թքավորը գիտեր ոչ: Էս մեր հրևան թքավորը իրան մարաթի կշտին մի մենձ խանդակ ա կտրիլ տվել, ով որ ձիով թռչի դրա վըրովը, ախչիկը նրան պետք ա տա: Գնա՛, – ասում ա, – էդ ձին կթռչի, թռի՛ր. թքավորը ախչիկը քի կտա: Ինչ է որ ըտի ըլի, կգաս, ինձ կասես:

     Ախչիկը ձին նի էլավ, գնաց տեհավ, որ խանդակը լիքը ձիու ու մարդու ջանդակ ա լցված. շատերն են եկել, կարացել չեն թռչի, ընկել են խանդակը: Ախչիկը ձին ուզանգվեց, ձին թռավ, խանդակը անցավ:

     Թքավորը կանչեց, ճակատը պաչեց ու ախչկան տվուց: Օխտն օր, օխտը քշեր հրսանիք արին, կերան, խմեցին: Վրա ութ օրը թքավորի ախչիկը տեհավ, որ էդ տղեն ախչիկ ա, լաց ըլելեն գնաց մորը ըսավ. – Ձեր փեսեն ախչիկ ա:
     Թքավորն ասավ.- Ի՞նչ անեմ, ձեռովս սպանեմ՝ ափսո՜ս ա, ղրկենք անմահական ջուրը բերելու, որ ընդի դևերը նրան փչացնեն:
     Կանչեց փեսին, ասավ. – Կարա՞ս գնալ փըլան տեղիցը անմահական ջուր բերիլ:
     Ասավ. – Խի՞ չեմ կարալ:
     Ասավ. – Դե՛ գնա՛:
     Տղեն վերկացավ էկավ բիձու մոտ:
     – Բիձա՛, – ասավ, – ինձ ղրկում են անմահական ջրի:
     Ասավ. – Հա՛, գիտեմ, ղրկում են, որ գլուխդ տանեն. գնա՛, վախիլ մի: Ֆըլան տեղը մի ֆոր կա, մեջը անմահական ջուր կա, նրա պահապաննին օխտը դև են, գնա՛ ձիուդ վեր էլած: Թուրդ հանե, կտորե, ինչքան դու թրով կըկտորես, էնքան ձին կըկտորե ոտով, համա մուղայիթ կաց, ձիուցը վեր չընկնես: Որ դևերին կըկտորես, կմտնես ֆորը, ջուրը կհանես, համ դու կխմես, համ ձիուդ կխմացնես, մնացածը կածես տկի մեջ, կբերես:

     Տղեն գնաց, դևերին կտորեց, մտավ ֆորի մեջը, ջուրը հանեց, համ ինքը խմեց, համ ձիուն խմացրեց: Մնացածը ածեց տկի մեջը, եդ դառավ էկավ, տվուց թքավորին:

     Թքավորը տեհավ, որ բերել ա՝ ուրախացավ ոչ, հալա տխրեց էլ, ասավ. – Հըմի ի՞նչ անենք:
     Ասին, որ Զմրութ ղուշը մերու միջին կենում ա, ղրկեք, նրա թևերը շատ սիրուն ա, գնա բերե: Որ գնաց՝ գալ չի, Զմրութ ղուշը նրան կվերջացնի:
     Տղին կանչեց, ասավ թե. – Կարա՞ս գնաս Զմրութ ղուշի թևերը բերես:
     Ասավ. – Խի՞ չեմ կարալ:
     Ասավ. – Դե՛ գնա:
     Գնաց էլետ բիձու կուշտը:

     Ասավ. – Բիձա՛, էս հետ ղրկում են Զմրութ ղուշի թևերը բերելու:
     Ասավ. – Գնա՛, որդի, վախիլ մի՛, գնա թքավորին ասա քի մի ուղտ տա, մեկ էլ գոմշի կաշի. կաշվումը կփաթաթվիս, ձիու վրա կնստիս, ուղտն էլ հետդ կտանիս, մերու ղրաղին կկապես, դու ձին կքշես, կերթաս: Որ ղուշը սպանես, փորը ճղի պ… կուլ տուր:
Տղեն գնա՜ց, շատ թե քիչ, աստոծ գիտե, գնաց հասավ մի մենձ մերի, ուղտը կապեց մի ծառից, ինքը ձիուն նստած նի մտավ մերին:
     Ղուշը վերևից էկավ, ասավ. – Ա՛յ իսանօղլի, օձն իր պորտովը, ղուշն իր թևովը իմ մերին չի գալի, դու քանի՞ գլխանի ես, որ իմ մերին ես մտել:
     – Էկել եմ, – ասում ա, – սըտկացնեմ, թևերդ տանիմ:
Էս որ ասավ, ղուշը չարացավ, վրա քշեց: Տղեն թուրը քաշեց, ինքը մեկ կողմեն, ձին մեկել կողմեն սկսեցին ղշի հետ կռվիլը: Թրով զարկեց՝ վիզը կտրեց: Բերուց թևերը կտրատեց, փորը ճղեց, պ…. Կուլ տվեց, թևերը բարձեց ուղտին, քշեց էկավ թքավորի կուշտը: Թքավորը ավելի տխրեց: Րիգունը գնաց իրա կնգա կուշտը, կնիկը վրեն ծիծաղեց:
     – Հպարտանալ մի, որ անմահական ջուր բերիր, ղշի թևերը բերիր, ինձ հըմա ավելի լավ կըլեր, որ մի խլնքոտ տղա ըլեիր, քան թե մի ղոչաղ ախչիկ:

     Տղան ասավ. –  Բա տղա չեմ, ի՞նչ եմ: Չունքի տեհել էր, որ ղշի պ…. Կուլ տալու պես տղա էր դառել:
     Աշխարհքը տվին էտ ախչկանը: Ռավոտը ուրախ-ուրախ վազեց մոր կուշտը, ասավ. – Աչքդ լի՛ս, տղա ա դառել ձեր փեսեն:
     Նրանք հասան իրանց մուրազին, դուք էլ հասնուք ձեր մուրազին: Չարին ընդի, բարին ըստի: Աստծանե իրեք խնձոր վեր էկավ, մինն՝ ասողին, մինը՝ լսողին, մինն էլ ալամ աշխարհքին:

Գրի է առել Ե. Լալայանը 1915թ. օգոստոսի 10-ին, Ալավերդու շրջանի Իգահատ գյուղում:
Ասացող՝ նույն գյուղացի Դավիթ Պողոսյան-Շահվերդյան