∎
ես պատրաստ եմ շաքարավազը լցնել բաժակիս մեջ, պատրաստ եմ գդալով խառնել, պատրաստ եմ հետաքրքրվել շաքարավազի հատկությամբ, գինու պիտակով, պատրաստ եմ կրկնել, որ պատրաստ եմ ինձ:

∎
ես ու հայրս ճանապարհ ենք ընկնում այգի:

երեք օր առաջ մեր այգու ծառերը ծաղկել էին: Երեք օր առաջ ծաղիկները մահվան մասին երազներ էին տեսնում: ծառերի ծաղկելը մենք գիտեինք, բայց քնած էինք լինում նրանց մահվան երազների ժամանակ:

դա այն ժամանակ էր, երբ բացված ծաղկից դանդաղում էր մեղվի սրտխփոցը:

ես ու հայրս մտնում ենք այգի:

ծառերի նոր բացված ծաղիկները մահացել են ձյան փաթիլների տակ: փրկության համար մենք մենակ ենք:

∎
ես փնտրում եմ մի վայրում, ուր ամեն օր ինձ կրկնում եմ, փնտրում եմ մի վայրում, ուր ամեն օր ինձ կրկնում են:

∎
Ես կառչում եմ ծաղկավաճառի հավատքից՝ աշխարհի միակ վայրից, որտեղ մենք շարունակվում ենք:

∎
դու
ապրում էիր
մի քաղաքում, որտեղ զարմանում էին, երբ փողոցում խնձոր էիր ուտում:

∎
միակ բանը, որ նման էր աստծուն, քո ու քրոջդ ռեզինե կրծոտած գնդակն էր, որը մի դար անդադար թռվռալուց հետո կարող էր մի հինգ դար ինչ-որ լուռ տեղ ընկած լինել:

∎
ես ու ընկերս սքուերուանում կաթով սուրճ ենք խմում: սեղաններն ու բաժակները դղրդում են: մատուցողը, խելագարի պես վազվզելով, փորձում է սրճարանից քշել երկու մուրացկան երեխաների: նրանք վազում են ու ծիծաղում: մենք բռնում ենք ցնցվող սուրճի բաժակներն ու ծիծաղում:

∎
ամեն ինչ մոռացավ, որովհետև շատ էր ցավում: զարմացած էր, որ ցավը մոռացնել տվեց նույնիսկ այն ամենը, ինչի համար պատրաստ էր կյանքը տալ: հիմա սևը հասկացավ, որ միակ բանը, ինչի համար արժե մեռնել ու միակ բանը, ինչի համար արժե ապրել՝ ցավն է:

∎
գարունը կգա,
մարմինս կհոսի աբովյան փողոցում՝
ուրախությունից մեռած մարմինս:

∎
բացի լեզվից ուրիշ զավակ չունեմ

∎
Տպագրիչների փողոցում՝ վայրի խաղողի ստվերների մեջ, որտեղ գրկում եմ քեզ: իսկ երբ գնում ես, մտնում եմ անկողնուդ մեջ, պառկում մարմնիդ տեղում ու հարցնում՝ ճի՞շտ հասցեով եմ եկել, ո՞ւմ ու որտե՞ղ թողեցի քեզ:

∎
ամեն անգամ, երբ չգիտեմ, ավլում եմ հատակը: երբ ոչինչ չեմ զգում՝ ավլում եմ հատակը:

∎
և թռչունն ասաց

ճվավսվսվսշշաաաաչաչաչաչաչչչճճճսսուուու

և ես պատասխանեցի

կներես

∎
Կյանքում ինձ հանդիպած միակ անհուսությունը՝ մորս մարմինը:

∎
Գետառը հոսում է կցկցված գալարներով, այնքան է նեղացել, որ բռումս հանգիստ կտեղավորվի, թևի վտիտություն է, դեռահասի գունատ կուրծք: Հոսում է կանգնած, ասես մեկը չանչել է ոտքը, քաշում է մազերից, լեզվի մեջ կեռեր է խրել, չի թողնում ապրի: Նա ո՛չ Եփրատն է, ոչ Տիգրիսը, ո՛չ Գանգեսն է, ո՛չ Սենը, ո՛չ Թեմզան է, ո՛չ Դանուբը, ո՛չ Նեղոսն է, ո՛չ էլ Պոն: Գետառը օվկիանոսի դուստր Հադեսի աշխարհում ծորող Ստիքսի հետ արյունակցական կապեր չունի: Չեն երդվել աստվածները նրա ջրերի վրա: Նրա մասին բարձրագոչ ասքեր չկան, չկան գրքեր ու փառաբանումներ: Նա բոլոր հնարավոր թեմաներից դուրս է, մոլորակի առանցքից շեղված: Նրա մասին աշխարհը չգիտի, նա չունի վենետիկյան վարպետների հրաշագործ կամուրջներից, որոնց վրա սիրահարները լեզուներ են մարզում: Նրանից չես մեռնի ու չես ապրի նրանից: Նրա մեջ խեղդվելն անհնար է: Նրան ոչ ոք չի սիրում, նրա անունը զզվելի է: Ոչ ոք նրա պատմությունը գրի չի առնում, ոչ ոք նրա մասին օրենք չի ընդունում, նրա համար հանրահավաքներ չեն անում, բնապահպաններին բերման չեն ենթարկում: Նրան չեն մոռանում, որովհետև նրան չեն հիշում:

∎
Քեզ ոչ ոք չի խղճում, ոչ ոքի մեղքը չես գալիս, ոչ ոք չի մաքրում բիբդ՝ գարշանքի մեջ թթառանչող ծիլեր: Բոլորն իրենց են մաքրում, իրենց ունեցած-չունեցածը, իրենց ստամոքսն ու միզապարկը, իրենց ավելն ու պակասը, իրենց անցյալը, իրենց ներկան ու ապագան, իրենց հոգեջուրն ու մարմնաջուրը, իրենց վերջույթները, իրենց բանանի կեսը, իրենց սառած սուրճը, իրենց բորբոս կապած հացն են քեզ տալիս: Քանի՛ անգամ եմ կողքովդ անցնելիս ձեռիս ընկածը գցել մեջդ՝ կրծած խնձոր, փսլինք, շինարարական աղբ, դավոյի սատկած շանը, որ բերեցինք ու հանձնեցինք հոսքիդ: Քանի՛ անգամ եմ թքել մեջդ, զզվանքով ծամածռվել: Քանի՛ անգամ եմ ընկերներիս մոտ ասել, որ ատում եմ քեզ, որ դու աշխարհի ամենատափակ, ամենաայլանդակ գետն ես, աշխարհի ամենաանիմաստ ներկայությունը: Հիմա եկել եմ, անառակ որդու պես նստել կողոսկրիդ ու քո պիղծ ջրերի մեջ եմ տեսնում փրկությունս, քո նսեմության մեջ եմ գտնում խաղաղությունս, քո ապականության մեջ դեռ քլթքլթում է կյանքը: Դու ո՛չ բարոյականություն ունես, ո՛չ մեղք: Դու ո՛չ աստված ես, ո՛չ մարդ: Դու քո գիրկն ես առնում ինձ, ես գոռում եմ, թքում ջրերիդ մեջ, իսկ դու հոսում ես, հոսում: Ես քեզ քրֆում եմ, դու հոսում ես, ես քարեր եմ շլմփացնում վերքիդ, հոսում ես: Սղղում եմ, դեմքս, թիկունքս, ձեռքերս ու ոտքերս արյունլվա անելով՝ ընկնում կեղտիդ մեջ՝ հոսում ես, բուսարմատ եմ քաշում՝ ծիծաղելով մտրակում ջրերդ, հոսում ես, հոսում՝ տանում ծիծաղը, քրտինքը, արտասուքը, կիսատությունը, ցավը, հրճվանքը, տառապանքը, խելագարությունը, արյունը, աղը, ժահրը: Գետառը չի կանգնելու, Գետառը հոսելու է քառասուն աղբյուրներից հուզված, քաղաքի հարավ-արևմուտքով հոսելու է: Հունը փակեն-չփակեն՝ հոսելու է: Ուղեծիրը փոխեն-չփոխեն՝ հոսելու է: Գետառը քերթելու է առնետագույն բազալտների ողնաշարը, թնդյունով տապալելու է արգելքները, պայթելու է՝ քաղաքին վերադարձնելով իր ողջ սերը:

2013-2016
2019-2020
րևա՜ն, րևա՜ն