Ալեխանդրա Պիսարնիկ | 1936-1972թ., Արգենտինա

Բառերով բացատրել այս աշխարհը,
որ պոկեց ինձնից մի նավ՝ տանելով ինձ:

Այս ոսկորները, որ փայլում են գիշերը,
այս թանկարժեք քարերի պես բառերը
քարացած թռչունի կենդանի կոկորդում,
այս կանաչը՝ այդքան սիրված,
այս տաք յասամանը,
այս առեղծվածային սիրտը:

Հեռանում ես անուններից,
որ հյուսում են են իրերի լռությունը:

Փոքրիկ ճամփորդուհին
մեռնում էր՝ բացատրելով իր մահը:

Կենդանական իմաստունները կարոտաբաղձ
այցելում էին նրա տաք մարմնին:

ժամանակի վանդակի մեջ
քնածը նայում է իր մենակ աչքերին
քամին նրան բերում է
տերևների մեղմ պատասխանը

նվիրվում է Ալայն Գլասին

Աղետի գոտի, որտեղ քնածը ուտում է
դանդաղորեն
իր սիրտը կեսգիշերին:

Ցանկացած արգելված տարածությունից այն կողմ
կա մի հայելի
մեր տխուր թափանցիկության համար

Թռիչք եմ կատարել  ինձնից դեպի լուսաբաց:
Թողել եմ մարմինս լույսի կողքին
և ամեն ծնվածի տխրությունն եմ երգել:

Միայն ծարավը,
լռությունը,
ոչ մի հանդիպում:

Պաշտպանիր քեզ ինձնից, սեր իմ,
պաշտպանիր քեզ անապատի չխոսկանից,
դատարկ բաժակով  ճանապարհորդից
և քո ստվերի ստվերից

Մի թույլ քամի՝
լի ծալծլված դեմքերով,
որ կտրտում եմ տարբեր ձևերով, որպեսզի սիրեմ:

Բանաստեղծությունը, որ չեմ ասում:

Բանաստեղծությունը, որին արժանի չեմ:

Երկուսը լինելու վախ
ճանապարհի հայելի:

Իմ մեջ քնած ինչ-որ մեկը
ինձ ուտում է և խմում:

Որպես մի բանաստեղծություն,
որ հասկանում է իրերի լռությունից,
խոսում ես, որ ինձ չտեսնես:

Կոյուղու խողովակից մի հայացքը
կարող է լինել աշխարհի մի ընկալում:

Ապստամբությունը  նրա մեջ է,
որ նայես մի վարդի մինչև փոշիացնես աչքերդ:

(Վոլսի մի նկար)

այս կապերը  բանտարկում են ստվերներին
և նրանց ստիպում են հանձնել լռության պատմությունները
այս թելերը կապում են հայացքը հեծկլտոցի հետ

մի անգամ
մի անգամ թերևս
կգնամ առանց մնալու
կգնամ հեռացողի պես

նվիրվում է Էսթեր Սինգերին

Օրեր, երբ մի հեռավոր բառն ինձ պաշարում է: Քայլում եմ այդ օրերի միջով՝  լուսնոտ և թափանցիկ: Հիասքանչ  ավտոմատը  երգում է,  գերվում է, հաշվում է դեպքեր, դեմքեր. կոշտ թելերի մի բույն, որտեղ պարում եմ և լացում  իմ բազմաթիվ թաղումներին: («նե»-ն  իր վառված հայելին է, իր սպասումը սառը օջախներում, իր առեղծվածային տարերքը, իր անառակությունը անունների, որ ինքնուրույն ավելանում են գունատ գիշերին):

Այստեղ ապրում ենք կոկորդի մեջ խրած ձեռքով: Այն, որ ոչինչ հնարավոր չէ, գիտեին արդեն նրանք, ովքեր անձրևներ էին  հորինում և գործում էին բառեր բացակայության փոթորիկով: Այդ պատճառով նրանց աղերսների  մեջ կար մի շշուկ ձեռքերի՝ սիրահարված մշուշին:

Նվիրվում է Անդրե Պիեռե Մանդիարգեսին

Դա աչքերը փակելն ու երդվելն է, որ երբեք չես բացի: Քանի որ դրսից սնվում են ժամացույցներով ու ծաղիկներով ծնված  խորամանկությամբ: Բայց փակ աչքերով  և  հիրավի շատ մեծ  տառապանքով շոշափում ենք հայելիների զարկերակները մինչ  մոռացված բառերը հնչեն առեղծվածորեն:

Իսպաներենից թարգմանեց Մերի Զոհրաբյանը