Մարգրիտ Դյուրաս | 1914-1996թթ., Ֆրանսիա 

ՀԻՐՈՍԻՄԱ, ԻՄ ՍԵՐ

Ես քեզ հանդիպում եմ: 
Ես քեզ հիշում եմ:
Այս քաղաքը ստեղծված էր սիրո համար:
Դու ստեղծված էիր հենց իմ մարմնի չափով:
Ո՞վ ես դու:
Դու ինձ սպանում ես:
Ես ծարավ էի: Ծարավ՝ անհավատարմություններից, ամուսնազանցություններից, ստերից ու մեռնելուց:
Մտքովս անցնում էր, որ մի օր պատահելու ես:
Անհուն անհամբերությամբ ես հանգիստ սպասում էի քեզ:
Լափիր ինձ: Այլանդակիր ինձ՝ ըստ քո պատկերի, որպեսզի քեզնից հետո այլևս ոչ մեկը չկարողանա հասկանալ, թե ինչ էր այդքան մեծ ցանկությունը:
Մենք մենակ ենք մնալու, սեր իմ:
Գիշերը չի վերջանալու:
Լույսը չի բացվելու ոչ մեկի համար:
Երբեք: Այլևս երբեք: Վերջապես:
Ինձ սպանում ես:
Ինձ բարություն ես անում:
Մենք լացելու ենք հանգուցյալ լույսի վրա բարեխղճորեն ու կամովին:
Մենք անելու այլևս ոչինչ չենք ունենալու, այլևս ոչինչ, հանգուցյալ լույսի վրա լացելուց բացի:
Ժամանակ է անցնելու: Միայն Ժամանակ:
Եվ գալու է ժամանակը:
Գալու է ժամանակը: Որտեղ ամենևին չենք իմանալու, թե ինչպես անվանենք այն, ինչ մեզ միացնելու է: Անունը քիչ-քիչ ջնջվելու է մեր հիշողությունից:
Հետո լրիվ անհետանալու է:

Ֆրանսերենից թարգմանեց Վարուժան Նալբանդյանը