Հենրիկ Էդոյան | ծնվ. 1940թ., Հայաստան 

ԱՅԼ ԼՌՈՒԹՅՈՒՆԸ ԲԱՌԵՐԻ ՄԻՋԵՎ

ՊՈԵԶԻԱՆ փողոցը չէ,
այլ փողոցով անցնող
մարդը միայնակ,
ձեռքերը գրպաներում,
պոեզիան ծառը չէ,
այլ թռչունը` ծառի
ճյուղերում ապրող,
պոեզիան դեմքը չէ,
այլ դեմքի վրայով
ստվերը սահող,
պոեզիան երկինքը չէ,
այլ ամպը` երկնքում,
պոեզիան բառը չէ,
այլ լռությունը
բառերի միջև,
կապը անծանոթ
երկու անցորդների,
որ գուցե այլևս
չեն տեսնի իրար:

1991թ.

ՍԵՐ- 1987

ԱՅԼԵՎՍ ոչ ոք
չի կարող ասել – «ես Նա եմ…»:

Այլևս ոչ ոք
չի հարցնի – «ես որտե՞ղ եմ…»:

Քանի որ այստեղ է Նա,
և ամեն ցանկապատ հանված է մեր միջև:

1987թ.

ՍԱ ՔՈ ԵՐԵԿՈՆ Է

ՍԱ  քո երեկոն է, բայց նրանը չես դու:
Նրբացած ջղերով լապտերները դողում են
քո ոտքերի տակ:
Դու անցնում ես
հիվանդության պես դեղին գույների միջով:
Հեռավոր խշշոցը աստղերի
հասնում է մինչև ծառերի կատարները,
ծառերը լողում են ինքնախաբեության
նույն տեսիլքի մեջ:
Սա քո ապաշխարանքն է,
սա քո՛նն է,
հագի՛ր:

ԵՐԵԽԱՆԵՐԸ

ԵՐԵԽԱՆԵՐԸ պայուսակներ ունեն,
երեխաները խարտյաշ մազեր ունեն,
երեխաները ինչ-որ բան գիտեն
մեծերի մասին,
երեխաները խոսքերով չեն խաբվում,
երեխաները բռնում են իրար ձեռքեր,
նրանք երգում են
և սպասում:

1967թ.

ԵՍ ՀԻՇՈՒՄ ԵՄ

ԵՍ հիշում եմ, հիշում,
հիշում եմ մի դեմք ապակու դեմ կանգնած,
հիշում եմ մի փողոց երկար, երկար,
և հետո հիշում եմ,
իմ անունն եմ հիշում,
որը հագել եմ չմրսելու համար:

1969թ.

*

ԻՄ ձեռքը խաղում է քո մազերի հետ:
Սենյակում մարդ չկա:
Բայց պատուհանից նայում է խաղաղ
ամռան մի կեսօր:
Իմ ձեռքը խաղում է քո մազերի հետ:
Սենյակում ես չկամ
և սենյակ չկա:
Բայց ձեռքս խաղում է քո մազերի հետ:
Չկան քո մազերը – (և ո՞ւր է ձեռքս):
Չկա տարածություն: Ամռան մի կեսօր –
իմ ձեռքի և քո մազերի վրա:

1986թ.

ԳԻՇԵՐ

ԲԱՐՁՐ աշտարակներին հնչեցին զանգերը:
Մայթերի վրա ծառերից թռչուններ թափվեցին ցած:
Գազանանոցում մի քանի կենդանիներ խավարից վախեցած
երկար ոռնացին:
Մենք սարսռացինք,
բայց սեղմվեցինք իրար և մեր շուրթերի մեջ
խմեցինք խավարը:

 1965թ.

*

ԳԻՇԵՐՎԱ մեջ ձգվող ծառուղիներ:
Հանգած գլանակներ լապտերի տակ:
Բարձերի վրա ննջող տառապանքներ:
Լուցկիներ:

Լույս:
Ես ծնվում եմ
Կեսգիշերային ավազանների միջից:

1965թ.

ՍՈՒՏ ԽՈՍՔԵՐԻ ԱՌԱՏՈՒԹՅԱՆ ՄԻՋՈՎ

ՍՈՒՏ խոքերի առատության միջով,
Որ մեզ է տրված,
մենք անցնում ենք անտրտունջ, անձայն
և կառուցում ենք
մեր աչքերի մեջ
հարմար մի տուն,
հավատալով, որ այնտեղ կապրենք ևս մի դար:

1966թ.

ԲՈՒԴԴԱ

1.

ՆԱ  անուն չունի, և ամեն անուն
հագուստ է` նետված մի մարմնի վրա,
ծածկելու համար մերկություն ու մահ,
բացված կուրորեն կյանքի դամբանում:

Ո՞վ է նա, նայիր ձեռքով է անում,
անցնում կամուրջը, մոտենում ահա,
դեմքը փայլում է և նրա առաջ
օդը հանգչում է և անէանում:

Ստվերներն իջնում, ուզում են խոսել,
և աշխարհներն են լողում գունաթափ
ինչպես գետի մեջ նետված լոտոսներ:

Նրանք լողում են, բայց սարսափահար
Բուդդայի առջև ընկնում են մի պահ
իրենց սեփական գոյությունն ի վար:

1993թ.

ԽՈՍՔԸ

1

ԵԹԵ աստվածները անմահ մարդիկ են,
(ինչպես ասում է Հերմես Եռամեծը),
ուրեմն ամեն մարդ աստվածային է:

Եթե ամեն մարդ աստվածային է,
ուրեմն Աստված կա, դա ինքը
Խոսքն է:

2

«ԿՅԱՆՔԸ նույն մահն է» –
Ասացին Արևելքում:

«Մահը նույն կյանքն է» –
Ասացին Արևմուտքում:

Երկուսի միջև
մի գիծ կա –
Խոսքը:

3

ՔՈ կյանքը կարծես
վերադարձ է տուն:

Իսկ ի՞նչ է կյանքն իմ,
քուն կամ արթնություն:

Այսպես ես ու դու
պարզված ենք իրար

իբրև երկու խոսք,
մեկ մենակություն:

1993թ.