04 Aug Կոստան Զարյան
Կոստան Զարյան | 1885-1969թթ., Շամախի
Անցորդը և ճամփան
(հատված)
Ծովի հետ ունեցած իր հարաբերություններից կարելի է բնորոշել մարդը:
Կարելի է բնորոշել ժողովուրդները:
Մենք, հայերս, կուլտուրապես, ծովի և լեռան երկու հակադիր սկզբունքների պայքարով ենք ապրել:
Լեռնային մարդը անհորիզոն է և սահմանափակ: Լեռը ստրկորեն ներկան է. ինքնապաշտպանություն և սահման: Այստեղ երկինքը ամպ է, մշուշ և իր պայծառությունը ոչ մի բանի մեջ չի արտացոլում: Լեռը ծանրություն է, բարձրացողի ծունկերի վրա կախված քար, ճնշում: Մռայլ է և գրեթե անփոփոխ: Մենակություն է:
Եթե լեռնային մարդը անասունների տրտում ընկերակցությունը չունենա` կմեռնի:
Ծովը լայն երգի մեղեդի է, հոսանք, թռիչք և ապագա: Բաց ճանապարհ է և աղմկալից կենսունակություն: Ծովափերի օդը թրթռում է, արյան հոսանքը արագանում, մարմինը արթուն է, և կանայք սիրվել են ուզում:
Ծովը բոլոր կարելիությունների բանալին է և ցանկությունները վառող ջահակիրը:
Մեր նախնիքները ծովերը եզերող լեռների վրա կանգ են առել, խրխնջող ձիերի վրա բազմած, առանց առաջանալու:
Ու դրա մեջ է մեր ամբողջ դրաման:
No Comments