Շառլ Ազնավուր | 1924-2018թթ., Ֆրանսիա

ՈՎ ԵՄ ԵՍ…

ապրում եմ մենակ`
մորս հետ,
շատ հին բնակարանում`
Sarasate փողոցի,
ինձ շրջապատող ընկերներն են
տառապանքը, երկու դեղձանիկն
ու մի կատու:
հաճախ մորս հանգիստ թողնելու համար
դուրս եմ գալիս թափառելու..
..և խոհանոցում եմ.
եփում եմ, լվանում, մաքրում,
մեքենան գործի դնում,
աշխատանքն ինձ չի վախեցնում,
ես մի փոքր նաև դեկորատոր եմ,
մի փոքր էլ ոճաբան,
այսպես ասած` ստիլիստ,
բայց իմ իրական գործը
գիշերն է,
ես կերպարանափոխվում եմ,
ես արտիստ եմ,
ես ունեմ շատ առանձնահատուկ համար,
որտեղ ներկայանում եմ մերկ:
սթրիպտիզից հետո
սրահում տեսնում եմ,
որ տղամարդիկ չեն հավատում իրենց աչքերին.
«Օ՜հ, ես տղամարդ եմ»
ինչպես նրանք են ասում:

կեսգիշերվա երեքին
տարբեր սեռի ընկերներով
որևէ պատահական տաբակ-ակումբում
գնում ենք ուտել-խմելու,
և մեր սրտերը միմյանց առաջ բացում `
առանց բարդույթի,
բացահայտում ենք ճշմարտություններ,
այն մարդկանց, որոնց քթերը
դեռ կայֆի տակ են,
բայց դա անում ենք հումորով,
բառախաղով,
թույլ կծուով,
մենք հանդիպում ենք ուշացածներին,
որոնք ապշեցնելու համար
քայլում են` օրորվելով սեղաններին,
նրանք հույս ունեն մեզ նմանվել,
խենթ աղքատներ են ձևանում,
ծիծաղելի է.
շարժուձևը, բարձր խոսելը,
աստվածներ, տենորներ
խաղալը,
անմիտ է…
այդ հումորներն
ինձ թույլ են տալիս սառը լինել,
դա ճիշտ է.
ես տղամարդ եմ, օ՜հ,
ինչպես նրանք են ասում:

այն ժամին, երբ ծնվում է նոր օրը,
ես վերադառնում եմ`
գտնելու իմ շահած
մենությունը,
ես հանում եմ իմ թարթիչները, կեղծամը`
ինչպես մի խեղճ դժբախտ ծաղրածու
ձանձրույթից,
պառկում եմ, բայց չեմ քնում,
մտածում եմ իմ սերերի մասին`
առանց ուրախության,
եթե ծիծաղելի է,
այն աստվածային գեղեցիկ տղայի մասին,
ով առանց ոչինչ անելու
կրակ գցեց
հիշողությանս մեջ,
բերանս երբեք չի համարձակվի
խոստովանել նրան իմ մեղմ գաղտնիքը,
իմ քնքուշ դրաման,
քանի որ բոլոր իմ պոռթկումների օբյեկտը
իր ժամանակի ամենալուսավոր պահն
անցկացնում է
կանանց անկողիններում,
ոչ ոք չունի իրավունք
ճշմարտության մեջ
ինձ հանդիմանելու,
ինձ դատելու,
և ես հաստատում եմ.
– դա բնույթն է,
որ միայն պատասխանատու է,
եթե
ես տղամարդ եմ, օհ,
ինչպես նրանք են ասում…

Ֆրանսերենից թարգմանեց Ռուզան Պետրոսյանը