Ոզնուկը մշուշում | Թույլ տվեք ձեզ հետ մթնշաղվել |  մաս 4-րդ

–    Նապաստակը մթնշաղվելու թույլտվություն է խնդրում:
–    Թող մթնշաղվի, – ասաց Ոզնուկը ու ևս մեկ հյուսած բաղկաթոռ հանեց – տեղադրեց սանդղամուտքին:
–    Կարելի՞ է ներս գալ,- հարցրեց Նապաստակը: Նա կանգնած էր սանդղամուտքի տակ, երբ Արջուկը խոսում էր Ոզնուկի հետ:
–    Ներս արի,- ասաց Ոզնուկը:
Նապաստակը բարձրացավ աստիճաններով և ինչպես հարկն է մաքրեց թաթերը մուտքի գորգի վրա:
–    Քսիր, քսիր,- ասաց Արջուկը,- Ոզնուկը սիրում է, որ մաքուր է լինում:
–    Կարելի՞ է նստել,- հարցրեց Նապաստակը:
–    Նստիր,- ասաց Արջուկը: Ու Ոզնուկն ու Արջուկը նույնպես նստեցին:
–    Իսկ ինչպե՞ս ենք մենք մթնշաղվելու,- հարցրեց Նապաստակը:

Ոզնուկը լուռ էր:
–   Նստիր մթնշաղի մեջ ու լռիր,- ասաց Արջուկը:
–   Իսկ խոսել կարելի՞ է,- հարցրեց Նապաստակը: Ոզնուկն այս անգամ էլ բան չասաց:
–   Խոսիր,- ասաց Արջուկը:
–   Ես առաջին անգամ եմ մթնշաղվում,- ասաց Նապաստակը,- այդ պատճառով կանոնները չգիտեմ: Դուք ինձ վրա մի բարկացեք, լա՞վ:
–   Մենք չենք բարկանում,- ասաց Ոզնուկը:
–   Ես հենց իմացա, որ դուք մթնշաղվում եք, սկսեցի գալ քո, Ոզնուկ, տան մոտ ու նայել ա՜յ այն թփի ետևից: Տես հլը, ասում եմ, ինչ սիրուն են նրանք մթնշաղվում: Այ եթե ես է՜լ: Ու վազեցի տուն, քարշ տվեցի ձեղնահարկից հին բազկաթոռը, նստեցի ու նստած եմ…
–   Ու ի՞նչ,- հարցրեց Արջուկը:
–   Ու ոչինչ: Մթնեց,- ասաց Նապաստակը,- Չէ, մտածում եմ, դա էդպես հեշտ չի, դա էդպես չի՝ նստիր ու սպասիր: Էստեղ մի բան կա: Թույլտվություն խնդրեմ, մտածում եմ, Ոզնուկի ու Արջուկի հետ մթնշաղվելու: Մեկ էլ տեսար՝ թողեցի՞ն:
–   Ըհը,- ասաց Արջուկը:
–   Իսկ մենք արդեն մթնշաղվում ե՞նք,- հարցրեց Նապաստակը: Ոզնուկը նայում էր՝ որքան դանդաղ է իջնում մթնշաղը, ինչպես է մշուշը շղարշում ցածրույթները, ու գրեթե չէր լսում Նապաստակին:
–   Իսկ կարելի՞ է մթնշաղվելով՝ երգել,- հարցրեց Նապաստակը: Ոզնուկը լուռ մնաց:
–   Երգիր,- ասաց Արջուկը:
–   Իսկ ի՞նչ:
Ոչ ոք նրան չպատասխանեց:
–   Իսկ կարելի՞ է ուրախ մի բան: Եկեք ես ուրախ մի բան երգեմ, թե չէ սառնոտ է ինչ-որ:
–   Երգիր,- ասաց Արջուկը:
–   Լա՜-լա՜, լա՜-լա՜,- ձայնը գլուխը գցեց Նապաստակը: Իսկ Ոզնուկը բոլորովին տխրեց: Արջուկն անհարմար էր զգում Ոզնուկից, որ ահա քարշ տվեց Նապաստակին, ու Նապաստակը չես հասկանում ինչեր է դուրս տալիս, ու մի հատ էլ դեռ երգ է ոռնում: Բայց Արջուկը չգիտեր՝ ինչ անել, այդ պատճառով ինքն էլ Նապաստակի հետ ձայնը գլուխը գցեց:
–   Լա-լա՜-լյու-լյու՜,- աղաղակում էր Արջուկը:
–   Լա-լա՜, լա-լա՜,- երգում էր Նապաստակը: Իսկ մթնշաղը թանձրանում էր, ու Ոզնուկի համար ուղղակի ցավոտ էր այդ ամենը լսելը:
–   Եկեք լռենք,- ասաց Ոզնուկը,- Հապա լսեք՝ ինչքա՜ն լուռ է:
Նապաստակն ու Արջուկը սսկվեցին ու ականջ դրեցին: Բացատի, անտառի վրայով լողում էր աշնանային լռությունը:
–   Իսկ հիմա,- շշուկով հարցրեց Նապաստակը,- ի՞նչ է պետք անել:
–   Սսսս՜,- ասաց Արջուկը:
–   Մենք հիմա մթնշաղվում ե՞նք,- շշնջաց Նապաստակը: Արջուկը գլխով արեց:
–   Լռեմ մինչեւ մութն ընկնի՞…
Բոլորովին մթնեց, ու եղևնիների գագաթների ամենավերևում երևաց ոսկյա լուսնակտորը:
Դրանից Ոզնուկն ու Արջուկը մի ակնթարթ ջերմացան: Նրանք նայեցին մեկը մյուսին, ու յուրաքանչյուրը մթության մեջ զգաց, թե ինչպես նրանք իրար ժպտացին:

Ռուսերենից թարգմանեց Վահագն Թևոսյանը