Սերգեյ Կոզլով  | 1939-2010թթ., ԽՍՀՄ

Ոզնուկը մշուշում | Հնչյուններ ու ձայներ |  մաս 2-րդ

–   Նիրհի մեջ, Արջուկ, ինչ ուզես` կարող ես երևակայել, ու այն ամեն ինչը, որ կերևայակես, իրականի պես կլինի: Ու այդ ժամանակ…
–   Դե՛:
–   Ու այդ ժամանակ…
–   Դե խոսիր, վա՛յ:
–   Ու այդ ժամանակ… լսվում են հնչյուններն ու ձայները:
Ոզնուկը նայում էր Արջուկին մեծ կլոր աչքերով, կարծես հենց հիմա, այ հենց այս պահին գլխի էր ընկել ինչ-որ շատ կարևոր բան: 
–   Իսկ դու ու՞մ ես լսել,- շշուկով հարցրեց Արջուկը:
–   Այսօ՞ր:
–   Ըհը:
–   Սերինոսին,- ասաց Ոզնուկը:
–   Իսկ երե՞կ:
–   Գորտին:
–   Ու նա ի՞նչ ասաց…
–   Նա երգում էր, – ու Ոզնուկը փակեց աչքերը:
–   Դու նրան հիմա էլ ես լսո՞ւմ:
–   Լսում եմ, – ասաց Ոզնուկը փակ աչքերով:
–   Արի ես էլ փակեմ աչքերս, – Արջուկը փակեց աչքերը և ավելի մոտ կանգնեց Ոզնուկին, որ նույնպես լսի:
–   Լսու՞մ ես, – հարցրեց Ոզնուկը:
–   Չէ, – ասաց Արջուկը:
–   Դու նիրհի մեջ ընկիր:
–   Պառկել է պետք, – ասաց Արջուկը: Ու պառկեց:
–   Ես էլ՝ քո կողքին, – Ոզնուկը նստեց նրա կողքին, – Դու միայն պատկերացրու. նա նստած է ու երգում է:
–    Պատկերացրեցի:
–    Իսկ հիմա՞… Լսու՞մ ես, –  ու Ոզնուկը դիրիժորի պես թափահարեց թաթիկը, – Երգե՜ց:
–    Չեմ լսում,- ասաց Արջուկը,- նստել, աչքերը չռել ու լռում է:
–    Խոսիր նրա հետ, – ասաց Ոզնուկը, – հետաքրքրություն առաջացրու:
–    Ո՞նց:
–    Ասա՝ մենք Ոզնուկի հետ հեռավոր անտառից եկել ենք ձեր համերգին:

Արջուկը սկսեց շարժել շրթունքները:
–    Ասացի:
–    Դե՞:
–    Լռում է:
–    Սպասիր, – ասաց Ոզնուկը, – արի դու նստիր, ես էլ՝ պառկեմ: Ա՜յ էսպես, – Եվ նա ինչ-որ բան քրթմնջաց՝ խոտի վրա Արջուկի կողքին տեղավորվելով:

Իսկ օրը սկսում էր բոցավառվել, բարձրահասակ նրբիրան աշունն օրորովում էր սոճիներով և տերևներով սնամեջ պտույտներ տալիս:

Արջուկը վաղուց բացել էր աչքերը ու հիմա նայում էր շեկ ծառերին, քամուն, որ կնճռոտում էր լճակը, իսկ Ոզնուկը մռթմռթում ու մրմնջում էր՝ իր կողքին խոտի վրա պառկած:
– Լսիր, Ոզնուկ- ասաց Արջուկը, – ախր մեր ինչի՞ն է պետք էդ գորտը, հը՞: Գնանք սունկ հավաքենք, կտապակենք: Ես էլ քեզ համար մի քիչ խնձոր եմ կողքի դրել:
– Ոչ, – առանց աչքերը բացելու ասաց Ոզնուկը,- նա կերգի:
– Ասենք՝ երգեց: Մեզ ի՞նչ:

–    Էխ դու՜,- ասաց Ոզնուկը,- Սնկե՜ր, խնձորնե՜ր… Երանի իմանայիր, թե ի՜նչ են հնչյուններն ու ձայները:

Ռուսերենից թարգմանեց Վահագն Թևոսյանը