Ֆորուղ Ֆարոխզադ | 1935-1967թթ., Իրան

ԹՌՉՈՒՆԸ ՄԻԱՅՆ ԹՌՉՈՒՆ ԷՐ

թռչունն ասաց – ի՜նչ լավ բույր է, ի՜նչ արև, ա՜խ
գարուն է եկել
ու ես զույգիս ետևից կգնամ

թռչունը կտուրի եզրից թռավ
ինչպես մի լուր թռավ ու կորավ
թռչունը փոքրիկ էր
թռչունը չէր մտածում
թռչունը թերթ չէր կարդում
թռչունը պարտք չուներ
թռչունը մարդկանց չգիտեր
թռչունը օդում ու լույսերից տագնապից վեր
չիմացության բարձունքում էր սավառնում

թռչունը, ա՜խ, միայն թռչուն էր

ԹՌՉՈՒՆԸ ՄԱՀԿԱՆԱՑՈՒ Է

սիրտս նեղված է
սիրտս նեղված է
դուրս եմ գալիս պատշգամբ
ու մատներս գիշերվա ձգված մաշկին հպում
մտերմության լույսերը մարած են
մտերմության լույսերը մարած են
ինձ ոչ ոք չի ծանոթացնի արևի հետ
ինձ ոչ ոք ճնճուղների խնջույքին չի տանի
հիշիր թռիչքը
թռչունը մահկանացու է

ԶՈՒՅԳ

գիշերն է գալիս
գիշերվանից հետո մութը
մթությունից հետո
աչքերը
ձեռքերը
ու շունչը, շունչը, շունչը
ու ջրի ձայնը ծորակից
կաթ, կաթ, կաթ
հետո երկու կարմիր կետ
երկու վառվող սիգարետ
ժամացույցի տիկ-տակը
ու երկու սիրտ
ու երկու մենություն

ՄԵՂՔ ԳՈՐԾԵՑԻ

մեղք գործեցի
մեղք՝ հաճույքով լի
այն գրկում, որ ջերմ էր ու կրակոտ

մեղք գործեցի այն բազուկներում,
որ այրող էին, քինոտ ու կուռ

այն մութ ու լուռ անդորրում
առեղծվածային աչքերին նայեցի
սիրտս անհամբեր թրթռաց
այդ հայացքից ցանկալի

այն մութ ու լուռ անդորրում
ապշած կողքին նստեցի
շուրթը շրթիս կիրք լցրեց
խելառ սիրտս տխրությունից թոթափվեց

սիրո հեքիաթ կարդացի-
քե՛զ եմ ուզում, ջանս
քե՛զ եմ ուզում, կենսատու գիրկ
քե՛զ, իմ խենթ սիրահար

աչքերում կիրք բոցկլտաց
գավաթում գինին պարեց
մարմինս նուրբ անկողնում
նրա կրծքին արբած դողաց

մեղք գործեցի
մեղք՝ հաճույքով լի
ցնորված ու ցնցվող մարմնի կողքին
աստված իմ,
չգիտեմ ինչ արեցի
այն մութ ու լուռ անդորրում

ԼԱՐՈՎԻ ՏԻԿՆԻԿ

ավելին, ա՜հ, այո,
ավելին կարող ես լռել

կարող ես ժամերով
մեռյալի հայացքով, անշարժ
աչքերդ հառած ծխախոտի ծխին
աչքերդ հառած բաժակի ձևին
դալուկ ծաղկին, գորգի վրա
անհայտ գծին, պատի վրա
կարող ես չոր ճանկերով
քաշել վարագույրն ու տեսնել
հորդ անձրևը փողոցում
փոքրիկը գունավոր օդապարուկով
կամարի տակ կանգնած
սայլը հնամաշ
ոնց է աղմուկով լքում հրապարակը

կարող ես մնալ տեղում
վարագույրի մոտ
բայց կույր
բայց խուլ

կարող ես գոռալ
խիստ շինծու
խիստ օտար ձայնով
«սիրում եմ»
կարող ես տղամարդու կուռ բազուկներում
սիրուն ու առողջ էգ լինել

կաշվե սփռոցի նման մարմնով
երկու խոշոր պինդ ծծերով
կարող ես մի հարբածի
մի խելագարի
մի թափառականի անկողնում
պղծել սիրո անմեղությունը

կարող ես խելացի հեգնել
ամեն անակնկալ հանելուկ
կարող ես միայն խաչբառ լուծել
կարող ես անմիտ պատասխաններից ուրախանալ
այո, հինգ-վեց տառանոց անմիտ պատասխան

կարող ես մի կյանք ծնկաչոք ապրել
գլխիկոր, սառը խորանի առաջ
կարող ես անհայտ գերեզմանում
աստծուն գտնել
կարող ես մի քանի գրոշով հավատացյալ դառնալ
կարող ես մզկիթներում փտել
կարող ես զրոյի պես նույնը մնալ
գումարելիս
հանելիս
բազմապատկելիս

կարող ես աչքդ համարել հին կոշիկի դալուկ կոճակ
իր զայրույթի բոժոժում
կարող ես ջրի պես փոսում ցամաքել
կարող ես պահի գեղեցկությունը
մի ծիծաղելի սև նկարի պես
ամոթով թաքցնել սնդուկի խորքում
կարող ես օրվա դատարկ շրջանակում
դատապարտվածի, պարտվածի, կամ խաչվածի նկարը կախել
կարող ես դիմակներով պատի ճաքը ծածկել
կարող ես ավելի անմիտ նախշերով խառնել

կարող ես լարովի տիկնիկի պես
ապակե աչքերով նայել աշխարհին
կարող ես թավշեպատ տուփի մեջ
դարմանով լցված մարմնով
տարիներ ննջել փայլ ու քողի մեջ
ու ամեն պիղծ ձեռքի հպումով գոռալ
«ա՜հ, ի՜նչ երջանիկ եմ»…

Պարսկերենից թարգմանեց Էդիկ Պողոսյանը