06 Jul Ալեխանդրա Պիսարնիկ | Alejandra Pizarnik
Ալեխանդրա Պիսարնիկ | 1936-1972թ., Արգենտինա
Բառերով բացատրել այս աշխարհը,
որ պոկեց ինձնից մի նավ՝ տանելով ինձ:
Այս ոսկորները, որ փայլում են գիշերը,
այս թանկարժեք քարերի պես բառերը
քարացած թռչունի կենդանի կոկորդում,
այս կանաչը՝ այդքան սիրված,
այս տաք յասամանը,
այս առեղծվածային սիրտը:
Հեռանում ես անուններից,
որ հյուսում են են իրերի լռությունը:
Փոքրիկ ճամփորդուհին
մեռնում էր՝ բացատրելով իր մահը:
Կենդանական իմաստունները կարոտաբաղձ
այցելում էին նրա տաք մարմնին:
ժամանակի վանդակի մեջ
քնածը նայում է իր մենակ աչքերին
քամին նրան բերում է
տերևների մեղմ պատասխանը
նվիրվում է Ալայն Գլասին
Աղետի գոտի, որտեղ քնածը ուտում է
դանդաղորեն
իր սիրտը կեսգիշերին:
Ցանկացած արգելված տարածությունից այն կողմ
կա մի հայելի
մեր տխուր թափանցիկության համար
Թռիչք եմ կատարել ինձնից դեպի լուսաբաց:
Թողել եմ մարմինս լույսի կողքին
և ամեն ծնվածի տխրությունն եմ երգել:
Միայն ծարավը,
լռությունը,
ոչ մի հանդիպում:
Պաշտպանիր քեզ ինձնից, սեր իմ,
պաշտպանիր քեզ անապատի չխոսկանից,
դատարկ բաժակով ճանապարհորդից
և քո ստվերի ստվերից
Մի թույլ քամի՝
լի ծալծլված դեմքերով,
որ կտրտում եմ տարբեր ձևերով, որպեսզի սիրեմ:
Բանաստեղծությունը, որ չեմ ասում:
Բանաստեղծությունը, որին արժանի չեմ:
Երկուսը լինելու վախ
ճանապարհի հայելի:
Իմ մեջ քնած ինչ-որ մեկը
ինձ ուտում է և խմում:
Որպես մի բանաստեղծություն,
որ հասկանում է իրերի լռությունից,
խոսում ես, որ ինձ չտեսնես:
Կոյուղու խողովակից մի հայացքը
կարող է լինել աշխարհի մի ընկալում:
Ապստամբությունը նրա մեջ է,
որ նայես մի վարդի մինչև փոշիացնես աչքերդ:
(Վոլսի մի նկար)
այս կապերը բանտարկում են ստվերներին
և նրանց ստիպում են հանձնել լռության պատմությունները
այս թելերը կապում են հայացքը հեծկլտոցի հետ
մի անգամ
մի անգամ թերևս
կգնամ առանց մնալու
կգնամ հեռացողի պես
նվիրվում է Էսթեր Սինգերին
Օրեր, երբ մի հեռավոր բառն ինձ պաշարում է: Քայլում եմ այդ օրերի միջով՝ լուսնոտ և թափանցիկ: Հիասքանչ ավտոմատը երգում է, գերվում է, հաշվում է դեպքեր, դեմքեր. կոշտ թելերի մի բույն, որտեղ պարում եմ և լացում իմ բազմաթիվ թաղումներին: («նե»-ն իր վառված հայելին է, իր սպասումը սառը օջախներում, իր առեղծվածային տարերքը, իր անառակությունը անունների, որ ինքնուրույն ավելանում են գունատ գիշերին):
Այստեղ ապրում ենք կոկորդի մեջ խրած ձեռքով: Այն, որ ոչինչ հնարավոր չէ, գիտեին արդեն նրանք, ովքեր անձրևներ էին հորինում և գործում էին բառեր բացակայության փոթորիկով: Այդ պատճառով նրանց աղերսների մեջ կար մի շշուկ ձեռքերի՝ սիրահարված մշուշին:
Նվիրվում է Անդրե Պիեռե Մանդիարգեսին
Դա աչքերը փակելն ու երդվելն է, որ երբեք չես բացի: Քանի որ դրսից սնվում են ժամացույցներով ու ծաղիկներով ծնված խորամանկությամբ: Բայց փակ աչքերով և հիրավի շատ մեծ տառապանքով շոշափում ենք հայելիների զարկերակները մինչ մոռացված բառերը հնչեն առեղծվածորեն:
Իսպաներենից թարգմանեց Մերի Զոհրաբյանը
No Comments