05 Dec Նարե Հովհաննիսյան
Նարե Հովհաննիսյան |ծնվ. 1983թ., Հայաստան
*
Եվ բրնձի դաշտերը տոթ,
արևելքը՝ տարրալուծված ճերմակ դաշտին,
և որկրամոլ կարոտանքը բանվորների,
և հունձքի մեջ՝ կծկումները վարժ ձեռքերի,
և բրնձից՝ տաք գոլորշին,
և տոթի մեջ՝ վաղը, վաղը…
և ժպիտը՝ դաշտից ձգված,
գոհացումի պարպումները՝ աչքերի մեջ հայելային…
Մայրամուտը ճերմակել է՝ սեղանն ի վեր,
և լքում է օրը նրանց,
առաստաղին՝ մանրակազմիկ դեմքը Աստծո…
ԻՄ ՄԵԾ ԿԻՐԱԿԻՆ
Ես հավատում եմ
քո տաք շուրթերի
կորագծերի
բոլոր ձևերին
և ծխախոտիդ
թեթև ամպերին,
որոնք դրախտի
ամպերի նման
ննջասենյակիս
մերկ առաստաղին
անմահությունն են
դանդաղ նկարում։
…Դարձի եկ քիչ-քիչ,
քո տաք մատների
ծանոթ ձևը տուր,
և թող սրբանա
ցավը կողերիս։
Ես հավատում եմ
սիրուդ հետքերի
քարավանների
սուտ հրաշքներին.
դարձի եկ քիչ-քիչ…
*
Կորստի ցավը
հոմանիշ չունի,
ոչ էլ հականիշ:
Դու հեռացել ես,
և կողերիս մեջ
քեզ խաբված էգն է
մտրակահարում
աջ ու ձախ, աջ, ձախ-
դատարկ կողերիս
չոր ավազանում
դժոխք եմ կրում:
Սիրելու կորած
հետքերդ արդեն
վերքեր են բացել
կրքավայրերում-
դու ենթարկվել ես
կրած դժոխքիս
փորձություններին-
քեզ երեք անգամ
պիտի վկայի
ցավը կողերիս:
-Հարության օրդ
մոտ է, սիրելիս:
*
Կիսալուսնի պես` ես գիտեմ
կեսիս գոյության մասին,
և լիանալու ողջ ծիսակարգով
քեզ եմ գալիս, սեր,… առանց հանդերձի:
Մեղքի հրաշքը քո մերկության մեջ
աղոթքով պահված նորածնի համն է:
Ես գտել եմ այն
և քեզ պաշտում եմ
իմ բնազդների համագումարով:
Հոգիդ դրախտի կարճ սղագիրն է,
որը բուժում է ցավը վերքերիս-
քո շոյանքներում
ես վերանում եմ ցավի տագնապից
և քեզ պաշտում եմ
ինձ հայտնի, անհայտ
բոլոր ցավերիս հայտարարներով:
*
Եվ երրորդ օրը հարություն կառնեմ
ես դիմափոշու դատարկ պնակից`
որպես ուրվական-անսեռ հրեշտակ:
Իմ դիմափոշին փակում է
դեմքիս բացված վերքերը-
ես նախորդ կյանքում բորոտ եմ եղել:
Հուդան արծաթով խաչը արնոտեց,
իսկ ես իմ դեմքի վերքերն եմ փակում,
բուժվել չեմ ուզում,
դատարկ պնակից
հարություն առնելն
ավելի հեշտ է:
Աստծուն կարող ես որոնել
անգամ… գորտի կմախքում,
դիմափոշու մեջ ես գտա նրան:
Հառնելուց հետո
ամեն երրորդ օր անսեռ եմ, Աստված:
ԱՆՑՅԱԼ ԿԱՏԱԱՐՅԱԼ ԺԱՄԱՆԱԿ
անմեղությունս
թեթև շիկնել է կողերիս մահճում…
մինչ երկինք հասնող
քաղցրություն են պեղում ձեռքերդ
իմ տարածքում…
ես ատում եմ
բոլոր սլաքները ….ժամացույցների…
ինչո՞ւ է աչքերիդ հարցականը
կախվել իմ կրծքից…
երբ օրը մթնում է
սենյակս լուսավորվում է
քո սև բիբերի փայլով
և ես ունենում եմ երկու ջահ…
բաց լանջիդ թիթեռները
փափուկ սահքով իջնում են ազդրերիս…
ես երջանիկ եմ համարվում
երբ անմեղությունս բողոքում է
և ուժ փնտրում…
դու ուժեղ ես…
մի թող արտասվեմ…
*
մարմինս բերրի է
և հասած մաշկիս վրա
համ է առել նուռը…
հիացած աչքերիդ պտուղը
կախվել է մարմնիս փեշերից…
երբ սոված լինես
կուտես այն
որ նորից հիանաս…
ես խենթանում եմ
երբ հայացքիդ հակինթները
շարան են դառնում
հասած մաշկիս վրա
և նռան գույն առնում …ամաչելով…
երբ սկսում ես չհիանալ ինձնով
շնչառությունդ քիչ-քիչ նեղվում է
և ես խենթանում եմ
երբ մարմինս պատում է
ինձ լքելու տագնապը…
հրա՞շք է, չէ …չսերը
երբ գալիս է անժամանակ
և քեզ ցույց տալիս
թե ինչպես են քայլում լքվածները…
ես ուզում եմ նորից քայլել այդպես
լքվածների նման
տագնապներս ետ բեր…
մարմինս բերրի է
և անհամբեր են իմ թիթեռները…
հրաշք է, չէ ՞…
*
երբ սիրելիդ կողքիդ է
դառնում ես երկրորդ օրհնություն…
ինձ հասու են
բոլոր օրհնությունների ձայները
երբ գիտեմ
որ երկրագնդի
ինձ շատ մոտ կետում
ապրում է սիրելիս
որից խնկի բույր եմ առնում
առավոտյան լոգանքից հետո…
լոգանքից հետո
նա նման է անփորձ պատանու
որին թողել են սիրելու կեսին…
խեղճ իմ
ես երեք անգամ
քո գրկից կաթնահամ եմ առել
և դու գիտես
մաշկիս թացության մասին…
և գիտես
որ ապրում ես երկրագնդի
ինձ շատ մոտիկ կետում…
No Comments